ဒီတပတ္႐ုံးပိတ္ရက္မွာ ဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ႕ "၀တ္လဲေတာ္ေ႐ႊပုဆိုး၊ တန္းထုိးလုိ႔ႀကိဳမယ္" ဆိုတဲ့၀တၳဳေလးဖတ္မိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္က အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ နတ္ကိုးကြယ္မွဳဆုိင္ရာအျမင္မတူတာေလးေတြေတြးမိရင္း တစ္ေယာက္တည္း ၿပံဳးမိတယ္။
အေဖကနတ္ကိုးကြယ္တာေတြကို လုံး၀အယုံအၾကည္မ႐ွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့သူက သူ႕ကိုယ္သူကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မယုံတဲ့ လူမ်ဳိးဆုိ ပိုမွန္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ ရတနာသုံးပါးကို အရမ္းၾကည္ညဳိဆည္းကပ္သူ၊ (၃၇) နတ္မင္းေတြကုိလည္း အၿမဲေမတၱာပို႔ေနသူ၊ ဒီနတ္မင္းေတြ႐ွိတယ္လုိ႔လည္း ယုံၾကည္သူပါ။ သားသမီးေတြကေတာ့ အေဖေရာ အေမေရာနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ မျပစ္မွား၊ မ႐ွိခုိးတဲ့ သူေတြပါ။ ဒီလုိမျမင္ႏုိင္တဲ့ အရာေတြ ႐ွိခ်င္လည္း႐ွိေနႏိုင္တာပဲ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ မျပစ္မွားမိေအာင္ ေနတယ္ဆုိ ပိုမွန္ပါတယ္။ အေမက ယုံၾကည္တယ္ဆိုတာလည္း သူရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ေတြက ယုံခ်င္စရာ ေကာင္းေနျပန္တယ္ေလ။
အေမအသက္ (၂၀) ေက်ာ္ေလာက္အထိ နတ္ကနားေပးတာေတြ၊ နတ္ပြဲေတြကို တစ္ခါမွ မသြားခဲ့ဘူးတဲ့။ တစ္ရက္ေတာ့ အေမက႐ုံးက အျပန္လမ္းမွာ သူ႕အသိအိမ္က အိမ္တြင္းနတ္ကနားပြဲေလးတစ္ခုေပးေနတဲ့ အသံၾကားသတဲ့။ ႐ုံးနဲ႔အိမ္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ေလးက အိမ္ေလး တစ္အိမ္မွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ အေမက သူ႕အသိအိမ္ဆုိေတာ့ အိမ္ထရံၾကားကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသတဲ့။ ထရံေပါက္ေလးဆုိတာကလည္း မ်က္လုံးေလးတစ္လုံးစာအေပါက္ကေလးပါ။ ဒီလုိနဲ႔ မျမင္ဘူးတာေတြ အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး ၾကည့္ေနတုန္း အထဲက နတ္ကေတာ္က "လိပ္ျပာလွတယ္၊ ေကာက္မယ္" လုိ႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ၀ုိင္းထိုင္ေနၾကတဲ့ အဘြားႀကီးေတြက "ဘယ္သူကိုေကာက္မလဲ" လုိ႔ေမးတဲ့အခါ "ဟုိထရံၾကားက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ အကၤ် ီအ၀ါေလး မ်က္မွန္ေလးန႔ဲ ႏွမေတာ္ကို ေကာက္မယ္၊ လာခဲ့" လုိ႔ေျပာသတဲ့။ အဲဒီလုိလည္း ၾကားလုိက္ေရာ အေမလည္း ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေျပးလုိက္တာ အိမ္ကို ဘယ္လုိျပန္ေရာက္လာမွန္းေတာင္မသိဘူးတဲ့ေလ။
တကယ္ေတာ့ လိပ္ျပာလွတာေတြ၊ ေကာက္တာေတြကို သိလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာကို တိတိက်က် ႀကီး သိသြားတာရယ္၊ လာခဲ့ ဆုိတာႀကီးကိုေၾကာက္လုိ႔ အရမ္းလန္႔ၿပီး ေျပးတာပါ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အေမလည္း နတ္ကနားပြဲနားကို ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီလုိနဲ႔ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီးတရက္ေတာ့ အထက္အညာရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေတာင္ျပဳန္းပဲြကို ျငင္းမရတဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြေခၚလုိ႔ အေမကလုိက္သြားပါေလေရာ။ အေဖမသိေအာင္ခိုးၿပီး လုိက္သြားတာေပါ့ေလ။ ဟုိေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြက ပန္းေတြ ဘာေတြကပ္၊ အေမကေတာ့ နန္းေဆာင္ေ႐ွ႕က ကြက္လပ္ ေလးမွာရပ္ၿပီး ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ ဘယ္သူမွ မ႐ွိတဲ့ ဒီကြက္လပ္ႀကီးထဲမွာ အေမ့ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကေနာက္ကေန ေဆာင့္ၿပီးတြန္းလုိက္သလုိမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး အေမေခ်ာ္လဲ ပါေလေရာ။ အားလုံးကလည္း အံ့ၾသလို႔။ အေမလည္း အေဖ့ကို ေၾကာက္တာနဲ႔ သူ႕ေျခေထာက္နာသြားတာကို မေျပာဘဲ သူ႕ဘာသာသူ တိတ္တိတ္ေလး ႀကိတ္ခံေနခဲ့တာေပါ့ေလ။
ေနာက္တစ္လေလာက္ေနေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြ အေျပာင္းအေ႐ြ႕ အမိန္႔စာေတြ ထြက္ေတာ့မယ္လုိ႔ သတင္းထြက္လာပါေရာ။ အေ၀းႀကီး ေျပာင္းရရင္ေတာ့ မိသားစုနဲ႔ ခဲြေနရရင္ ဒုကၡလုိ႔ အေမက စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ အေမ့သူငယ္ခ်င္း အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က အၾကားအျမင္ အရမ္းမွန္တယ္ေျပာလုိ႔ အေမက လုိက္သြားပါေလေရာ။ အေမက လကၡဏာေဗဒင္ေတြ တခါတရံ သြားေမးတတ္တယ္။ သူ႕အယူအဆက ေဗဒင္ဆိုတာ မေကာင္းတာဆုိမွန္တတ္လို႔ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ရေအာင္လုိ႔တဲ့ေလ။ အၾကားအျမင္ေတာ့ သိပ္ေမးေလ့မ႐ွိပါဘူး။ အေျပာင္းအေ႐ြ႕ကိစၥေလးေမးၾကည့္မယ္ေပါ့။ အၾကားအျမင္ ေဟာတာကလည္း ႏုႏုသြယ္သြယ္၊ အမ်ဳိးသမီးပဲ။ အေမတုိ႔ အုပ္စုလိုက္ႀကီး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေဟာလာလုိက္တာ၊ အေမအလွည့္လဲေရာက္ေရာ အၾကားအျမင္ဆရာမက "ကၽြန္မမေဟာဘူး၊ ႐ွင့္ကိုေဟာမယ့္သူက သူကိုယ္တုိင္ေဟာမယ္တဲ့" လုိ႔ေျပာၿပီး အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးေလးဆီက ေယာက်ၤားသံႀကီး ထြက္လာပါေလေရာ။ "ဟားဟား..." လုိ႔ေအာ္ရယ္တာတဲ့ေလ။ အေမအပါအ၀င္ တစ္ဖြဲ႕လုံး လန္႔သြားလုိက္တာ ထမေျပးမိ႐ုံ တမယ္ပဲတဲ့။ သူက ဘယ္က စေျပာသလဲဆုိေတာ့ "ဟုိတုန္းက အက်ၤ ီ အ၀ါေရာင္ေလးနဲ႔ ထြက္ေျပးလုိက္တာ၊ ေမာင္ေတာ္ေခၚတာ ဘာလုိ႔မလာဘဲ ေျပးရတာလဲ" လုိ႔ စေျပာသတဲ့။ အေမလည္းအံ့ၾသတာေရာ၊ လန္႔တာေရာလုိ႔ ဘာမွ ျပန္မေျဖမိဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ "လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က ပြဲေတာ္ကိုလာတာ ေမာင့္ေတာ့္နတ္နန္းကို အရင္မလာဘဲ မယ္ေတာ့္နတ္နန္းကို အရင္သြားလုိ႔ ေမာင္ေတာ္ေနာက္ကေန တြန္းၿပီးၾကည္စားလုိက္တာေရာ မွတ္မိလား" လုိ႔ေမးသတဲ့။ ဒီေမးခြန္းကိုေတာ့ အေမက "ဟုတ္ကဲ့ မွတ္မိပါတယ္" လုိ႔ ေျဖသတဲ့။ "ကဲ အခု ဘာသိခ်င္လဲေျပာလုိ႕" ေမးသတဲ့။ အေမက သူက promotion အေျခအေနကိုပဲ သိခ်င္တာပါလုိ႔ ေမးတဲ့ အခါ "မ အကၡရာနဲ႔ စတဲ့ ၿမိဳ႕ပဲ ေျပာင္းရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ နာမည္ပဲ ေျပာင္းရမယ္၊ လူကေတာ့ မေျပာင္းရဘူး၊ ေမာင္ေတာ့္ နယ္ေျမထဲမွာပဲ ထားမယ္" လုိ႔ေဟာသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ "ကဲ...ဒီတခါေရာ ထြက္ေျပးဦးမလား" လုိ႔ အေမကို ေမးတဲ့အခါ၊ ဒီအဖဲြ႕ကို ဦးေဆာင္ၿပီး ေခၚသြားတဲ့ အေမ့ သူငယ္ခ်င္းက ဖင္ေထာင္ေအာင္႐ွိခုိးၿပီး "မလုပ္ပါနဲ႔၊ သူ႕ေယာက်ာ္းကို ကၽြန္မတုိ႔အားလုံး ေၾကာက္လြန္းလုိ႔ပါ၊ အရမ္းဆုိးတာပါ" လုိ႔ ေျပာၿပီး အတင္း ေတာင္းပန္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီလုိ ၾကားေတာ့ "ဟားဟားဟားဟား" လုိ႔ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရီၿပီး "ကဲ.. စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေန၊ ႏွမေတာ္" လုိ႔ေျပာၿပီး အၾကားအျမင္ အမ်ိဳးသမီး ရဲ႕ အသံျပန္ျဖစ္သြားေရာတဲ့။
အေမလည္း ဘာေတြပါလိမ့္ဆုိၿပီး ျပန္လာခဲ့တာေပါ့။ Transfer order ေတြ မထြက္မခ်င္း အေမက အေဖကို မေျပာျပဘူး။ Order ထြက္လာေတာ့ အေမက မုိးကုတ္ကို ေျပာင္းရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာမည္ပဲ ေျပာင္းၿပီး လူကေတာ့ အခု လက္႐ွိ ႐ုံးမွာပဲ Attachment အေနနဲ႔ ေနရတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ အေမက မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႕အၾကားအျမင္ မွန္တဲ့ အေၾကာင္း မနက္စာစားရင္း အေဖ႔ကို ေျပာျပပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လည္း နားေထာင္လုိ႔ေပါ့။ အေဖက ေဒါသေတြ ထြက္လုိက္တာေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ကုပ္ကုပ္ကေလး စားစရာ႐ွိတာ စားေနၾကတာေပါ့။ "ေအး... ငါေကာက္ထားတဲ့ မိန္းမကို ဘယ္ေမာင္ေတာ္မွ လာေကာက္လုိ႔ မရဘူးကြ၊ နားလည္လား၊ ဒီေမာင္ေတာ္ ေကာက္ထားၿပီးသား" လို႔လဲေျပာေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြလည္း ၀ါးကနဲ ရယ္လုိက္မိပါေလေရာ။ "ၿပီးေတာ့ အသုံးမက်တဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ငါ့သားသမီးေတြ ရင္ထဲေရာက္ကုန္မယ္၊ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ဒါမ်ဳိးမၾကားခ်င္ဘူး" ဆုိၿပီး စိတ္ေတြဆုိးလုိက္တာ။ "မင္း နတ္ကေတာ္ လုပ္ခ်င္တာလား" လုိ႔ အေမ႔ကိုေမးေသးတာ။ အေမက "ငါ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးျပန္ေျပာျပတာေလ၊ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး" လုိ႔ ဘယ္လုိပဲ ေျဖ႐ွင္းလဲ အၾကားအျမင္ မေမးရ၊ နတ္ကေတာ္မေမးရ၊ ဒီေန႔ကစၿပီး ကေလးေတြကို နတ္အေၾကာင္းေတြ မေျပာရနဲ႔ ေဒါသပုန္ေတြထလုိက္တာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တေတြကေတာ့ ၿပံဳးစိၿပဳံးစိနဲ႔ အေဖ့ ၾကည့္လုိက္၊ အေမ့ၾကည့္လုိက္ေပါ့။
အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္က "နတ္" ဆိုတာတကယ္႐ွိတာလားလုိ႔ေမးၾကည့္တဲ့အခါ "ေ႐ွးေခတ္ ဘုရင္ေတြက တိုင္းသူျပည္သားေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ တန္ခုိးၾသဇာႀကီးမားလာၿပီ ဆုိရင္သူတုိ႔ကို ပုန္ကန္မွာစိုးလုိ႔ သတ္ပစ္လုိက္ၿပီး တုိင္းျပည္က မေက်နပ္မွာစိုးလုိ႔ နတ္အျဖစ္ကိုးကြယ္ခုိင္းလုိက္တဲ့ လွည့္စားမွဳတစ္ခုပဲတဲ့။ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာျပတယ္။ ဒါေတြကို ဆုေတာင္းေနလုိ႔ ဘာထူးမွာလဲတဲ့။ ဘုရားကိုယ္တုိင္က "ငါဘုရားသည္ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ကံၾကမၼာကိုမွ မဖန္တီးႏိုင္" လုိ႔ေဟာထားတာ၊ သူတုိ႔ဆို ပိုေ၀းေရာေပါ့တဲ့။ လူဆုိတာ ကိုယ္ဘ၀နဲ႔ ကိုယ္ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ ပဲတဲ့။ အေမကေတာ့ သူတို႔ေတြကို ေမတၱာပို႔ေပးရမယ္။ မျပစ္မွားရဘူး။ ႐ွိခ်င္လဲ႐ွိေနႏိုင္တာပဲတဲ့ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း (၃၇) မင္းနတ္ေတြအေၾကာင္းအေသအခ်ာ မသိခဲ့ရသလုိ၊ တခါမွလည္း မျပစ္မွားမိခဲ့ပါဘူး။ အင္းေလ... ေလာကႀကီးဆုိတာက မျမင္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြ အမ်ားႀကီး နဲ႔ တည္ေဆာက္ထားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ။
