ကၽြန္ေတာ့္ႏွင့္စကၤာပူမွ ခ႐ုခြံေလးမ်ား
"လာထုိင္ညီေလး၊ အစ္ကိုတုိ႕ Rules and Regulations ေလးအရင္ေျပာရေအာင္"
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို"
"အဓိက အခ်က္ကေတာ့ မင္းမိန္းမ ေခၚလာလုိ႔ မရဘူး"
"ခင္ဗ်ာ"
"ဪ...ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အစီအစဥ္ မ႐ွိပါဘူးခင္ဗ်ာ"
"ေကာင္းတယ္။ ေနာက္တစ္ခုအေနနဲ႔ကေတာ့ သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္းေနဘုိ႔"
"ကိုယ့္အိမ္ကို အၿမဲသန္႔႐ွင္းေနမွ ကိုယ္ႀကဳိက္တယ္"
"ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ သတိထားေပါ့ကြာ"
"ဪ...ဒါနဲ႔ မင္း Internet သုံးမွာလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ေအး... ဒါဆုိ မင္းနည္းနည္းပိုေပးရမွာေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို"
"ေအး...မင္းလည္းပင္ပန္းလာတယ္။ နားလုိက္ပါဦး"
"ဪ... ၿပီးေတာ့ အခန္းဌားေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္အိမ္လုိ သေဘားထားေပါ့ကြာ။ ဒီလုိ ေျပာတာ ၂ ခ်က္႐ွိတယ္ကြ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ျဖစ္သလုိ စည္းကမ္း႐ွိ႐ွိေန ဆိုတာလည္း ပါတာေပါ့ကြာ။ ဒါပဲကြာ...ငါ ဟင္းခ်က္လုိက္ဦးမယ္"
ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္ေရာက္ျခင္း အိမ္႐ွင္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တာပါ။ ဒီကိုလာၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အခန္းေလးေတြ ဌားေနၾကရပါတယ္။ သူမ်ားမိသားစုနဲ႔ အတူေနရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အဆင္ေျပတာလည္း႐ွိ၊ စိတ္ညစ္ရတာေတြလည္း ဒုႏွင့္ေဒးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆုံး နားခုိရာ ခ႐ုခြံေလးကေတာ့ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္လြန္ကဲတဲ့ လူပ်ဳိႀကီးပါ ခင္ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ အခန္းထဲမွာ Computer တစ္လုံးနဲ႔ အလုပ္႐ွဳပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူၾကည့္ရေတာ့ပါဘူး။ အခန္းတံခါးကို ခဏခဏ လာေခါက္ၿပီး "ဘာလုပ္ေနတာလ" လုိ႔ ေမးပါတယ္။ ၃ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ "မင္းအခန္းတံခါးကို
ဖြင့္ထားရင္ေကာင္းမယ္" လုိ႔ေျပာျပန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ သီးသီးသန္႔သန္႔ ေနခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အျပင္က လူတစ္ေယာက္ လွဳပ္႐ွားသြားလာေနတာေတြ မသိခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ
တံခါးဖြင့္ထားမွ ႀကိဳက္တယ္ဆုိေတာ့လည္း ဖြင့္လုိက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ရက္က်ေတာ့ သူနဲ႔အတူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ပါလာပါတယ္။ သူနဲ႔ အတူတူပဲ လာေနပါတယ္။ ဒါလည္းပဲ Rules and Regulations တူပါရဲ႕။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း လာ၊လာ မၾကည့္ေတာ့ျပန္ဘူး။
တံခါးပိတ္လုိ႔လဲ ရသြားျပန္ေရာ၊ သူေရာကိုယ္ေရာ အဆင္ကိုေျပလုိ႔။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကပါေလေရာ။ စကားမေျပာၾကေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ေျပာခ်င္တာေတြ ကၽြန္ေတာ္ကေန တဆင့္ေျပာခုိင္းတယ္။ ၾကားထဲက စကားျပန္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ကို ျပန္ရစ္ ျပန္ေရာ။ အိမ္ျပန္လာရင္ မီးဖိုထဲ တန္း၀င္သြားတယ္။ ဟင္းအုိးေတြ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ေတြ အကုန္ဖြင့္ၾကည့္၊ "ဒီေန႔ဘာလုိ႔ အ၀တ္နည္းနည္းပဲ ႐ွိတာကို ေလွ်ာ္တာလဲ။ မီးေရာ၊ ေရေရာ ကုန္တာေပ့ါကြ"။ "ဒီေန႔ ဘာလုိ႔ အ၀တ္ကမ်ားတာလဲ။ စက္နာတာေပါ့ကြ" ဆိုတာမ်ဳိး။ "မင္း ဟင္းခ်က္ရင္ ၾကာတဲ့ ဟင္းေတြမခ်က္နဲ႔၊ Gas ကုန္တယ္ကြ" ဆိုတာမ်ဳိး။ ဟင္းမခ်က္တတ္တဲ့လို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပဳတ္စားတာပါ ဆုိလည္း မရဘူး။ "မင္းတံခါးကို ပိတ္၊ ပိတ္မထားနဲ႔"။ အၿမဲတမ္း Computer ကိုဖြင့္ထားေတာ့ မီးအားကုန္တာေပါ့ကြ။ Internet ကလဲ တခ်ိန္လုံး သုံးေနဘို႔ လုိလု႔ိလား။ အလုပ္႐ွာေနတဲ့ IT သမားတစ္ေယာက္ အတြက္ Internet ႐ွိမွ အသက္႐ွင္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ Computer မပါဘဲ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ သူ႕အျမင္က ေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနေလရဲ႕။ ဒါနဲ႔ သူ႐ုံးက ျပန္လာခါနီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ခဏထြက္ေနမွပဲ ဆုိၿပီးညဘက္မွ ျပန္လာေတာ့လည္း ဧည့္ခန္းမွာ ေစာင့္ၿပီး ေျပာၿပီးမွ အိပ္ေတာ္မူတယ္။ အလုပ္႐ွာရ၊ Interview သြားရလုိ႔ စိတ္ဖိစီးမွဳ မ်ားတဲ့အခ်ိန္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ့ အျပစ္၊ ေရခ်ဳိးတဲ့အျပစ္၊ အိမ္သာတက္တဲ့ အျပစ္၊ ေတာ္ေတာ္သည္းခံရတဲ့ ဘ၀ပါပဲဗ်ာ။
ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့ ကုပၼဏီတစ္ခုက အကန္႔အသန္႔နဲ႔ ေစ်းေလွ်ာ့ေရာင္းတဲ့ ေရေႏြးကရားအုိး ကို လုိခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မနက္ ၄ နာရီ သြားတန္းစီ ခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္႐ွိတာနဲ႔ ၈ နာရီမွသြားၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ေရေႏြးအိုးကို ၂ ေဒၚလာနဲ႔ အလုံး ၂၀၀ ေရာင္းတာ။ နာရီ၀က္ေလာက္အတြင္း ကုန္ၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ အံ့ၾသလုိ႔။ လက္ဗလာနဲ႔ ျပန္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီေရေႏြးအိုး မပါလာရေကာင္းလား လုိ႔ေျပာေနလုိက္တာ၊ စြဲခ်က္ေတြထဲမွာ မိသားစုစိတ္ဓါတ္ မ႐ွိတာက ပါေသး။ ဆုိင္လား မဆိုင္လား မသိေပမယ့္ အေမခိုင္းလဲ ၄ နာရီထၿပီး ၂ ေဒၚလာတန္ ေရေႏြးအိုးကို သြား၀ယ္ေပးမွာ မဟုတ္၊ အေမကလည္း ဒါမ်ဳိး ခုိင္းမွာ မဟုတ္ေတာ့ မၾကားသလုိပဲ ေန၊ ေနလုိက္တယ္။ အာ႐ုံေတာ့ ေနာက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဟာ...ဒီဘဲႀကီးေတာ့...ဆိုၿပီး...။ ဥေပကၡာျပဳထားလုိက္တာပဲ ေကာင္းတယ္ ဆုိၿပီး တံခါးပိတ္ထားလုိက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ Interview သြားၿပီး ျပန္လာေတာ့ သူနဲ႔ သူ႕ခ်စ္ခ်စ္နဲ႔ ဧည့္ခန္းမွာ လက္သည္းၫွပ္ေပးေနၾကတယ္။ "ညီေလး၊ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား။ မစားရေသးရင္ အတူတူစားၾကမယ္၊ အစ္ကိုဟင္းခ်က္ထားတယ္ကြ" တဲ့။ ဪ...မိန္းမ၊ မိန္းမ၊ တယ္လည္းအစြမ္းထက္ေပသကိုး လုိ႔ ေတြးၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း "စားခဲ့ၿပီးၿပီအစ္ကုိ" လုိ႔ေျပာၿပီး အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ၿပဳံးမိတယ္။ တတ္လဲတတ္ႏုိင္တဲ့ အစ္ကိုႀကီးဗ်ာ။
ဒီလုိနဲ႔ အလုပ္ရေတာ့ အလုပ္နဲ႔နီးေတာ့ ေနာက္ ခ႐ုခြံေလးတစ္ခုစီ ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခ႐ုခြံက လင္မယားႏွစ္ေယာက္၊ ေယာက်ၤားက မိန္းမကို ေၾကာက္ရတဲ့ ခ႐ုခြံ။ ေျပာပံုက "ညီေလး၊ အစ္ကုိကေတာ့ ေဘာ္ဒါလုိပဲ၊ ေအးေဆးပဲ၊ မင္းအစ္မကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံကြ" တဲ့။ "ဪ...ဟုတ္ကဲ့၊ သေဘာေပါက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ"။ တနဂၤေႏြ တုိင္းတစ္အိမ္လုံး သန္႔႐ွင္းေရး ၀ုိင္းကူလုပ္ရတာရယ္၊ ႐ုံးေရာက္ေနတဲ့့ အခ်ိန္ဖုန္းဆက္ၿပီး "မင္းအစ္မ ကဟုိဟာ လုပ္တာ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒီဟာလုပ္တာ မႀကိဳက္ဘူး၊ ဆင္ျခင္လုိက္ပါဦးကြာ" ဆုိတာရယ္ကလြဲရင္ က်န္တာအားလုံး အဆင္ေျပတဲ့ ခ႐ုခြံေလးပါပဲ။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြလာေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ ခ႐ုခံြ လုိက္႐ွာရျပန္တယ္။ ရလုိက္တဲ့ ခ႐ုခြံက ကိုယ့္အိမ္နဲ႔ နီးနီး၊ စေဘာ္လည္း မေပးနဲ႔ ဆိုတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာလုိ႔။ သူတို႔ ေရာက္လာၿပီး တစ္လမျပည့္ခင္မွာပဲ Deposit
ေတာင္းပါတယ္။ "Rules အရေပါ့ကြာ၊ အစ္ကိုက အခုမွ အိမ္စ ဌားဖူးတာဆိုေတာ့ ပထမ မသိလုိ႔"။ ဪ...Rules ဆိုေတာ့လည္း Rules အရေပါ့ေလ။ ျငင္းရခက္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ Deposit ေပးလုိက္ရေရာ။ မၾကာခင္ပဲ ေရဘုိး၊ မီးဘုိးအတြက္ ႀကိဳတင္ Deposit ဆုိၿပီး တစ္ေယာက္ ၅၀ စီတဲ့။ အလုပ္လာ႐ွာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မ်က္လုံးျပဴးလာၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ...ကဲ မတတ္ႏုိင္ဘူး၊ ေပးေပါ့ကြာ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အလုပ္ရေတာ့ သူတုိ႔လခက ၁ ရက္ေန႔မွ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္လခကုိ လကုန္တဲ့ ေန႔ ေပးကို ေပးရမယ္။ တစ္ရက္ မဆုိင္းႏုိင္ဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြ မ်က္လုံးထပ္ျပဴး၊ ကၽြန္ေတာ့္လခကလည္း ၇ ရက္ေန႔မွ ရတာဆိုေတာ့ စိုက္ေပးစရာ ၃ ေယာက္စာ အိမ္လခက မ႐ွိ။ လုပ္ၾကပါဦး။ တျခားသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္စီမွာ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာၿပီး ေခ်းဌား။ ဪ...စကၤာပူ ခ႐ုခြံေလးေတြက တယ္လည္း Rules သကိုး။
အရမ္းေကာင္းတဲ့ ခ႐ုခြံ၊ တကယ့္ကို Shelter ေလးနဲ႔တူတဲ့ ခ႐ုခြံေလးေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။ ႐ွားေတာ့႐ွားတယ္ေပါ့ေလ။ တခ်ဳိ႕လည္း ခင္ရာေဆြမ်ဳိးကို ျဖစ္ၿပီး မိသားစုေလးလုိျဖစ္လုိ႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဆင္ေျပဘုိ႔ ဆုိတာ ႏွစ္ဘက္စလုံးနဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္ေလ။ ခ႐ုခြံေလးဘက္ကလည္း ငါ့ဆီမွာ လာေနရတဲ့လူ၊ ငါ ေနစရာေပးထားရတဲ့ လူတု႔ိမေတြးဘဲ ငါ့အရိပ္မွာ ခဏလာခုိတဲ့ လူလို႔ ေတြးေပးသင့္သလုိ၊ ခဏတာလာေရာက္ခိုလွဳံတဲ့ ဘက္ကလည္း တန္ရာတန္ေၾကးေပးေနတာပဲ၊ သူတုိ႔လည္း ပိုက္ဆံလုိလုိ႔ ဌားတာပဲဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးေဖ်ာက္ပစ္သင့္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔သာ ကၽြန္းကုိင္းမွီ၊ ကိုင္းကၽြန္းမွီ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ႏွစ္ဘက္စလုံးမွာ ႐ွိခဲ့ရင္ေတာ့ တခါတေလ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းေပမယ့္လည္း ခ႐ုခြံေလးေတြက Home Sweet Home ပဲေပါ့ဗ်ာ။