ကေလးေတြကတဲ့ ပြဲ

မေန႔တုန္းကေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြက သီခ်င္းဆုိၿပီး ကတဲ့ပြဲတခု လုပ္ပါတယ္။ သူတုိ႕ႏုိင္ငံရဲ႕ National Day ကိုဂုဏ္ျပဳႀကိဳဆိုတဲ့ အေနတဲ့ ဒီႏုိင္ငံအတြက္ စပ္ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ကေလးေတြက အကၿပိဳင္တာပါ။ သူတို႔ကေတာ့ Sing Singapore 2008 တဲ့။ အဆင့္ဆင့္ၿပဳိင္လာၿပီး ေနာက္ဆုံး ကေလးေပါင္း ၁၁၀၀ ေက်ာ္ပါ၀င္တဲ့ ကပဲြတစ္ခုေပါ့။ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ Minister for Defense ကတက္ေရာက္အားေပးပါတယ္။ ဒီပြဲအတြက္ ကကြက္ေတြကို သက္ဆုိင္ရာ အတန္းပိုင္ဆရာ/ဆရာမေတြ
တီထြင္ သင္ၾကားေပးတာပါ။သူတုိ႔ကပဲြရဲ႕လက္မွတ္ေတြက $၄၀၀ ကေန $၅၀ အထိ။ Primary 1 ႏွင့္ Primary 2 ကေလးေတြမပါ မေနရဆိုေတာ့ Primary 1 ကေလးေတြရဲ႕ မိဘ အကုန္နီးပါးက လာၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ကေလးကို ေက်ာင္းစထားတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ မိဘေတြ အသည္းဆုံး အခ်ိန္ပဲ မဟုတ္လား။ ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့့ (၂) လေလာက္ကတည္းက ေက်ာင္းက ခန္းမထဲမွာ သူတို႔ ႏုိင္ငံရဲ႕ သီခ်င္းေတြ က ပ်ံ႕လြင့္လုိ႔။သူတုိ႔ကပဲြဆိုတာက၊ သီခ်င္းကို ဖြင့္ေပးထားၿပီး ကေလးေတြက အမူအယာ လုပ္႐ုံပါပဲ။ ကုိယ္တို႔ ငယ္ငယ္က ကပြဲေတြက ၊ ကေလးေတြကိုယ္တုိင္ ဆုိၿပီး ကခဲ့ၾကရတာ။ ဪ... ကုိယ္တို႔ ငယ္ငယ္ကလည္း ဒီလုိေက်ာင္းကပဲြမ်ဳိးေတြ ကခဲ့ဘူးတာပါပဲေလ။

ကုိယ္တုိ႔ ေလးတန္းေလာက္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ စာစီစာကုံး ၿပိဳင္ပြဲ၊ ကဗ်ာ႐ြတ္ၿပိဳင္ပြဲ၊ ေက်ာင္းကပဲြေတြ ႐ွိတာေပါ့။ ျပဇာတ္ကတာေတြ၊ အဖြဲ႕လုိက္ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းဆုိ ၿပိဳင္ပြဲေတြလည္း ႐ွိခဲ့တာေပါ့။ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ခပ္ငယ္ငယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုိ ကေလးအ႐ြယ္" အစခ်ီတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ ႐ြတ္ၿပီး အမူအယာ အျပည့္နဲ႔ ကခဲ့ေပ်ာ္ခဲ့ ဘူးတာေပါ့။ ကုိယ္တုိ႔ ေခတ္တုန္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကုိ မခ်စ္တဲ့ ကေလး မ႐ွိပါဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အေမ့ေမြးေန႔ကို မသိေပမယ့္ ကဗ်ာေတြ ႐ြတ္ရလုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေမြးေန႔ကိုေတာ့ ကေလးေတြက သိၾကတာေပါ့။



ကုိယ္နဲ႔ (၁၁) ႏွစ္ကြာတဲ့ အငယ္ဆုံးေလးတို႔ ေခတ္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားပြဲေတာ္ ကပဲြ႐ႊင္ပြဲ က်ေတာ့ အေျခအေနေတြက မတူေတာ့ဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သီခ်င္း ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာသီခ်င္းျဖစ္သြားၿပီ။ ေၾကာ္ျငာသီခ်င္းေတြနဲ႔ ကေလးေတြက အဆုိ၊အက ၿပိဳင္ၾကသတဲ့။ "ကၽြန္မကို ခ်စ္ရင္၊ ေမာင္ႀကီးေရ...၀ယ္ေပးပါလား" တဲ့ေလ။

ကုိယ္မွာကလည္း ကေလးေတြကတဲ့ ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စိတ္ဒဏ္ရာ တစ္ခုက ႐ွိေသးတယ္။ ဘာမွ မသိတဲ့ ပကတိျဖဴစင္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔ ကေနတဲ့ ကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးမယ့္အစား ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုခ်င္တဲ့ ေ၀ဒနာေပါ့။ ဒီ ေရာဂါကလည္း ကိုယ္တုိ႔အိမ္က အငယ္ဆုံးကေလးရဲ႕ ေက်ာင္းကပြဲေန႔ က စခဲ့တာေပါ့။

အဲဒီေန႔မ်ဳိးဆုိတာ တကယ္ေတာ့ မိဘေတြလုိက္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ၾကည့္ရတဲ့ ပြဲမ်ဳိးေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔ မတုိင္ခင္တစ္ရက္က အေဖႏွင့္ အေမ က ျပႆနာေတြတက္ၿပီး ကြဲကြာၾကမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။ ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ႀကီးကိုလည္း ကိုယ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းသိေနခဲ့တာ။ ဒီေတာ့ ကေလးရဲ႕ကပြဲကို သူတုိ႔က မလုိက္ဘူးေပါ့။ ကုိယ့္ကို လူႀကီးလုပ္ၿပီး လုိက္သြားခိုင္းတာ။ အငယ္ဆုံးေလးကေတာ့ ဘာမွမသိ႐ွာ။ စိတ္လွဳပ္႐ွားၿပီး ေပ်ာ္လုိ႔။ သူတုိ႔ အဖဲြ႕က ရမယ့္ အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၁ နာရီ။ ကိုယ့္အေဖက မိသားစုက ခ်န္ရစ္ၿပီး တျခားတေနရာကို သြားမယ့္ ခရီးကို စီစဥ္ထားတာကလည္း ၁ နာရီဆိုတာ ကိုယ္သိေနတာ။ စိတ္ထဲမွာ ပူေလာင္လုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

ကိုယ့္အငယ္ဆုံးေလးကအရမ္းသ႐ုပ္ေဆာင္တတ္တာ။ ကိုယ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ သူတစ္ေယာက္ပဲ Stage ေတြ၊ လူပရိတ္သတ္ေတြ အမ်ားႀကီးကို မေၾကာက္တတ္တာ။ သူနဲ႕အတူတူတြဲၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ ကေလးမေလးကလည္း ေတာ္လုိက္တာ။ ၂၀ ရာစုရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြဆုိေတာ့ လာၾကည့္တဲ့ ပရိတ္သတ္က သေဘာက်လြန္းလုိ႔ တ၀ါး၀ါးေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ ဘာအပူအပင္မွ မ႐ွိတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ မီးေရာင္စုံေတြ ေအာက္မွာ ကေနတဲ့ ကေလးကို ၾကည့္ရင္းကိုယ့္မွာ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်။ သူမ်ားေတြက လက္ခုပ္ေတြတေျဖာင္းေျဖာင္းတီး၊ကုိယ္က ပုိးပိုးေပါက္ေပါက္က်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ေခါင္းငုံ႔ၿပီးသုတ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ကိုယ့္ကို စူးစူး၀ါး၀ါးၾကည့္၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း အ႐ူးတစ္ေယာက္လုိၾကည့္။ ဟုတ္တယ္ေလ။မိသားစုမွာ ကိုယ္အခ်စ္ဆုံး အေဖက ႐ွိမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ သြားေတာ့မွာဆုိတာ သိရတာေလာက္ ႐ူးသြပ္ခ်င္စရာေကာင္းတာ ဘယ္႐ိွပါ့မလဲ။

ကေလးတုိ႔အဖဲြ႔ကိုလည္း ပထမဆုရတယ္လုိ႔ ေၾကျငာလုိက္ေရာ ကိုယ့္ကအေဖ႔ကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာျပ၊ ကိုယ့္အသံေတြ တုန္ေနတာကို အေဖက အေပ်ာ္လြန္ေနတာထင္ေနတာ။ သူစီစဥ္ထားတာေတြ ဘယ္သူမွ မသိဘူးလို႔ပဲ သူကမွတ္ေနတာကိုး။ ကိုယ္ဖုန္းဆက္တာ မွီယုံေလးပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ အေဖ႔ကားက ကိုယ္တုိ႔ ၿမိဳ႕နယ္နမိတ္လုိင္းကို ျဖတ္ေနၿပီ။ ကိုယ့္အေဖကုိ "ေစာေစာျပန္လာခဲ့ေနာ္၊ ဒီေန႔ည ကိုယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမကို တစ္ခုခုလုိက္ေကၽြး၊ ေစာင့္ေနမွာေနာ္" လုိ႔ ႏွစ္ခါ၊ သုံးခါေလာက္ ထပ္ေျပာလုိက္တယ္။ မာနႀကီးတဲ့ အေမ့ကိုယ္စား ဆုိပါေတာ့ေလ။ ည (ရ) နာရီေလာက္က် အေဖက တ႐ုတ္ဟင္းမ်ဳိးစုံ၀ယ္ၿပီး ျပန္လာတာေပါ့။ လမ္းတ၀က္က ခရီးစဥ္ဖ်က္ၿပီး ျပန္ေကြ႕လာတာေလ။ မွတ္မွတ္ယယ အဲဒီေက်ာင္းကပြဲညက ကိုယ္တုိ႔ေတြ အေဖနဲ႔ ထမင္းတူတူစားျဖစ္ၾကတယ္။ အေဖက ရီစရာေတြေျပာလုိ႔။ ဘာမွမသိလုိက္ၾကတဲ့ ကိုယ့္ေမာင္ႏွမေတြအားလုံးက စားလုိက္ၾကတာ ၀က္၀က္ကြဲ၊ ေပ်ာ္ေနလုိက္ၾကတာ။ တစ္ေနကုန္ ပူပန္၀မ္းနည္းထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႔ ၿပဳံး႐ံုပဲ ၿပဳံးႏုိင္တာ
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း။ အေဖကတကယ္ျပန္လာတာလား။ ၿပီးရင္ျပန္သြားဦးမွာလား ဆုိတဲ့သံသယနဲ႔ အေဖ့မ်က္ႏွာပဲ တခ်ိန္လုံးလုိက္ၾကည့္ၿပီး အမ်ားႀကီးမစားႏိုင္တာလည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း။ ေနာက္ၿပီး ဒီေန႔အထိ ကေလးေတြကတဲ့ ပဲြကိုၾကည့္ရတုိင္း စိတ္ထဲမွာ လွဳိက္ၿပီး ဘာကို မွန္းမသိ ၀မ္းနည္းေနတတ္တာလည္း ကိုယ့္မိသားစုမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း႐ွိတဲ့ဒဏ္ရာပါပဲေလ။