ဆရာမ်ားေန႔

စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔က ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ဆရာမ်ားေန႔တဲ့။ ေက်ာင္းမွာကေလးေတြက Happy Teachers' Day ဆိုၿပီး အ႐ုပ္ကေလးေတြ၊ ႏွင္းဆီပန္းေလးေတြ စတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြကို ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေပးၾကတယ္။ အတန္းႀကီးသြားလုိ႔ အျခားေက်ာင္းကို ေရာက္သြားတဲ့ ကေလးေတြကလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမေတြဆီ တကူးတက ျပန္လာႏွဳတ္ဆက္ၾက၊ မုန္႕ေတြစားၾကနဲ႔ သူတုိ႔ ဘာသာဘာ၀ ဂါရ၀ျပဳနည္းတစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ။

Teachers' Day အတြက္ အခမ္းအနားကို ကေလးေတြကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး က်င္းပတယ္။ ပြဲစ စခ်င္းမွာ တီးလုံးေတြဖြင့္ထားေပးၿပီး ဆရာ၊ဆရာမေတြက ခန္းမထဲကုိ အတန္းလုိက္၀င္လာၾကတယ္။ ကေလးေတြက ေဘာလုံးသမားေတြ ကြင္းထဲ၀င္လာရင္ ပရိတ္သတ္ေအာ္သလုိမ်ဳိးနဲ႔ လက္ခုပ္ေတြတီးလုိ႔ ေအာ္ဟစ္လုိ႔။ ခန္းမအလယ္ထဲမွာ ဆရာ၊ဆရာမေတြ ေနရာယူၿပီးတာနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက စကားနည္းနည္းေျပာ၊ MOE ကပုိ႔လာတဲ့ Teachers' Day အတြက္ သ၀ဏ္လႊာေလးကို ဖတ္ျပတယ္။ ေနာက္အစီအစဥ္က (Students Choice Award 2008) တဲ့။ ကေလးေတြက ေ႐ြးတဲ့ဆု။ ဆုအမ်ဳိးအစားေတြကလည္း အမ်ဳိးစုံပ။ Miss Sunsilk တဲ့။ တစ္ေက်ာင္းလုံးမွာ ဆံပင္ အလွဆုံး ဆရာမဆု။ ေနာက္ ဆံပင္အေကာက္နဲ႔ အလုိက္ဖက္ဆုံးဆု။ ၿပဳံးအလွပိုင္႐ွင္ဆု။ အားေကာင္းေမာင္းသန္ အျဖစ္ဆုံးဆရာဆု။ ေနာက္ၿပီး English လုိေျပာတာ အပီဆုံးဆု။ အက အေကာင္းဆုံး ဆရာမဆု။ ဟန္ပန္အမူအရာ အရယ္ရဆုံးဆရာမဆု။ သီခ်င္းဆုိ အေကာင္းဆုံး ဆရာမဆု။ အသံ အၿပဲဆုံး ဆရာမဆု။ e-mail အပို႔ဆုံးဆရာမဆု။ ကားအေကာင္းဆုံးစီးႏိုင္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမဆု။ ဒီဆုေတြအားလုံးကို ကေလးေတြက လူႀကီးေလးေတြလုပ္ၿပီး စတုိင္လ္ အျပည့္ႏွင့္ ဆုခ်ီးျမွင့္ၾကတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကေတာ့ တ၀ါး၀ါးေပါ့။ အက အေကာင္းဆုံးဆု ရတဲ့ ဆရာမ က ေနာက္ခံတီးလုံးႏွင့္ ကမ်ားေတာင္ ကျပလုိက္ေသး။ အေကာင္းဆုံးကား ဆုရတဲ့ ဆရာက ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာေတာ့ သူဆုရတာ ၀မ္းသာရမွာလား၊ ၀မ္းနည္းရမွာလား မသိဘူးတဲ့။ ဆုက သူ႕အတြက္ မဟုတ္ပဲ သူ႕ကားအတြက္ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါတဲ့ေလ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ သေဘာေတြက်လုိ႔ ကေလးေတြေပးတဲ့၊ ကေလးေတြစီစဥ္တဲ့ ဆုေပးပြဲတက္ရကိုပဲ ေပ်ာ္လုိ႔၊ ေမာ္လုိ႔။

ကိုယ္ကေတာ့ သူတုိ႔က်င္းပေနပုံေလးကို ထုိင္ၾကည့္ေနရင္း အေတြးေတြက ကုိယ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ ဆီမွာေပ့ါ။ ကိုယ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ကာယကံ၊ ၀ဇီကံ၊ မေနာကံျဖင့္ ျပစ္မွားခဲ့မိသည္႐ွိေသာ္ ခြင့္လႊတ္ပါဆုိၿပီး ႐ုိ႐ုိက်ဳိးက်ဳိး ထိုင္ကန္ေတာ့ ၾကတာပါ။ ကုိယ္တုိ႕ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသုိလ္ အသီးသီးတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္က်မွ အထက္ေက်ာင္းမွာ အမွတ္တရ ျပန္လုပ္တဲ့ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲတုန္းကဆုိ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက စကားေျပာရင္းငိုေတာ့ ဆရာမေတြေရာ ကေလးေတြပါ အားလုံး လုိက္ငုိၾကတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးႏွင့္ ခ်စ္တဲ့ဆရာမ၊ ေၾကာက္တဲ့ ဆရာမ၊ မခ်စ္တဲ့ ဆရာမ၊ မ်က္ႏွာလုိက္တယ္လုိ႔ ထင္တဲ့ ဆရာမ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္မယ့္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း အမ်ဳိးစုံပါပဲေလ။

ကိုယ္ ၈တန္းတုန္းက ျမန္မာစာသင္တဲ့ ဆရာမက အသင္အျပ အရမ္းေကာင္းတာ။ သိမ္ေမြ႕ၿပီး ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ျဖစ္ေအာင္ ပို႔ခ်ႏိုင္လုိ႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာမ ဆုိပါေတာ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာမက မုိးတစိမ့္စိမ့္ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာစီစာကုံး အိမ္စာ ေရးခုိင္းတယ္။ အတန္းတြင္း ၿပိဳင္ပြဲေလးေပ့ါ။ ကိုယ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖ႔ကို မိုးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နာမည္ႀကီးတဲ့ ကဗ်ာ၊ သီခ်င္း ဘာေတြ႐ွိလည္းလုိ႔ေမးတာ၊ အေဖကလည္း ဒါမ်ဳိးဆုိ အလြန္အမင္း စိတ္အားထက္သန္ေလေတာ့ မုိးေဒ၀ါ သီခ်င္း၊ မိုးသက္ေလႏွင္ သီခ်င္းေတြဆုိျပတာေပါ့။ ဒါန႔ဲ ကိုယ္စာစီစာကုံးရဲ႕ နိဒါန္းဖြင့္ ဖြင့္ျခင္းမွာ "မိုးတစိမ့္စိမ့္႐ြာေနပါသည္။ မုိးကို လူသားတုိင္းခ်စ္ၾကမည္ဟု ထင္ပါသည္။ မိုးတစိမ့္စိမ့္႐ြာသည္ကို ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္သူေပ်ာ္၊ ႐ႊင္သူ႐ႊင္၊ ျမဴးသူျမဴး၊ ေဆြးသူေဆြး ျဖင့္ ခံစားၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း မုိးကိုေတာ့ မမုန္းႏိုင္ၾကပါေပ။ ျဖဴေဖြးလွပေသာ ပုလဲလုံးေလးမ်ား အသြင္ျဖင့္ တစိမ့္စိမ့္႐ြာသြန္းၿဖိဳးလ်က္ ႐ွိေသာေၾကာင့္ အေပ်ာ္ဓါတ္ခံ ႐ွိသူမ်ားကို ၿပဳံးေပ်ာ္ေစ၍ အေဆြးဓါတ္ခံ႐ွိသူမ်ားကို ပူေဆြးတမ္းတ ႏြမ္းလ်ေစပါသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ မ႐ုိးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သီဆုိခဲ့ၾကေသာ အဆိုေတာ္ ေဒၚလွေ႐ႊ၏ မုိးေဒ၀ါ သီခ်င္း.........." စသည္ျဖင့္ ေရးလုိက္တာေပါ့။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကိုယ္စာစီစာကုံးေလးက ပထမ ရတာပါ။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ဆရာမက အသံေန အသံထားႏွင့္ အခန္းထဲမွာ ဖတ္ျပတာပါ။ ကိုယ့္စကားလုံးေလးေတြကို ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာမက သူႀကိဳက္တဲ့ ေနရာေလးေတြ ႐ွင္းျပေနေသးေတာ့ ကို္ယ္လည္း ေပ်ာ္ေနတာေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အေပ်ာ္က ေနာက္ေန႔မနက္က် ကုန္ပါေလေရာ။ ကိုယ္အတန္းထဲလည္း ၀င္ေရာ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က "ေဒၚလွေ႐ႊ လာၿပီေဟ့" လုိ႔ ေအာ္ၿပီးေနာက္လုိက္တာ ကိုယ့္ရဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေန႔ရက္မ်ားက ေဒၚလွေ႐ႊ အျဖစ္ႏွင့္ တက္ခဲ႔ရတဲ့ အထိပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္မယ့္ ခ်စ္ေသာ ဆရာမ မ်ားထဲက တစ္ေယာက္ေပါ့။

ေနာက္ၿပီး သခ်ၤာ သင္တဲ့ ဆရာ တစ္ေယာက္လည္း ကုိယ္ရဲ႕စိတ္ကို တစုံတရာ ေျပာင္းလဲ ေပးႏုိင္ခဲ့လုိ႔ မေမ့ႏိုင္ျပန္ဘူး။ အတန္းထဲမွာ သခ်ာၤအမွတ္ေတြ ေၾကျငာတဲ့တစ္ရက္ကေပါ့။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက ၉၉ မွတ္ရတယ္။ အမွတ္ျပည့္ ရတဲ့ လူကလည္း တစ္ေယာက္တည္း႐ွိတယ္။ ဒါနဲ႕ ၉၉ မွတ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးက မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ ငိုပါေလေရာ။ ဆရာက ျမင္သြားၿပီး ဘယ္ႏွစ္မွတ္ ရလုိ႔ငိုတာလည္း ေမးေတာ့ ၁၀၀ မရလုိ႔ေပ့ါ။ ဆရာက ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နည္းပါးရတာလဲ၊ ၃၉ မွတ္ရေနတဲ့ သူကို မစဥ္းစားေပးေတာ့ဘူးလား။ ၁ မွတ္ေလ်ာ့တာခ်င္းအတူတူ သူက က်ေတာင္က်ေနၿပီ။ ကိုယ္စိတ္ထဲမွာ ခံစားစရာ တစ္ခုခုျဖစ္တုိင္း ကိုယ္ေလာက္ အဆင္မေျပတဲ့သူေတြ၊ ကုိယ္ထက္ နိမ့္က်ေနတဲ့သူေတြ အတြက္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ကုိယ့္ထက္ျမင့္တဲ့၊ အဆင္ေျပတဲ့လူေတြခ်ည္းကိုပဲ ေတြးေနၿပီး ငိုေနလုိ႔ ဘာအဓိပၸါယ္႐ွိမွာလဲ။ အတန္းထဲမွာ ဒါမ်ဳိး မျမင္ခ်င္ဘူးလို႔ ေလသံမာမာႏွင့္ ဆူလုိက္ေတာ့ အဆူခံရတဲ့ ေကာင္မေလးေတာ့ မသိဘူး။ အံ့ၾသၿပီး နားေထာင္ေနတဲ့ ကိုယ့္ရင္ထဲကို အေတြးေလးတစ္ခု ထည့္ေပးလုိက္တာပါပဲ။ အဲဒီ အ႐ြယ္မွာ ႐ွိတဲ့ အသိတရားနဲ႔ ဒီလုိ ဘယ္စဥ္းစားမိမလဲ။ ရမွတ္ဆိုတာ ၿပိဳင္စရာ တစ္ခုလုိ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာကိုး။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကိုယ္စားေမးပြဲ ေျဖရင္ အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားတယ္။ ေနာက္ဆုံး ရလဒ္ေတြ အတြက္လည္း ဘာႀကီးပဲရရ၊ ၀မ္းမနည္းတတ္ေတာ့တဲ့ အက်င့္ေလးတစ္ခု ဘ၀ စာေမးပြဲ ေပါင္းမ်ားစြာအထိ ပါသြားခဲ့ေရာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဆရာႀကီးကလည္း ကိုယ္မေမ႔ႏိုင္တဲ့ ဆရာမ်ားထဲက တစ္ေယာက္ပါပဲ။

ဪအေတြးလြန္ေနလိုက္တာ......ပြဲၿပီးလုိ႔ ကေလးေတြက အပိတ္သီခ်င္းအေနနဲ႔ Do I Make You Proud ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေလးကုိ အမူအယာအျပည့္နဲ႔ ဆုိေနၾကၿပီ။ ကိုယ့္လက္ထဲက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေပးတဲ့ ပို႔စ္ကဒ္ေလးထဲက စာသားေလးေတြကို ဖတ္ၾကည့္ေနရင္း ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ အားလုံးကို သတိရေနမိပါတယ္။

There is no job more important than yours,
no job anywhere else in the land.
You are the keepers of the futures;
You hold the smallest of hands.

Into your care you are trusted,
to nurture and care for the young.
You encourage the shy and unsure child.
You make sure they are safe from all harm.

You foster the bonds of friendships,
letting no child go away mad.
You respect and you honour their emotions.
You give hugs to each child when they’re sad.

You have more impact than you can imagine,
a child’s mild is moulded by four;
so whatever you lay on the table
is whatever the child will explore.

Give each child the tools for adventure,
let them be artists and writers and more;
let them fly on the wind and dance on the stars
and build castles of sand on the shore.

It is true that you don’t make much money
and you don’t get a whole lot of praise,
but when one small child say “I love you”,
you are reminded of how this job pays.

Happy Teachers’ Day!