Sunday, June 24, 2007

ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာရာ…




Singapore IT ေလာကထဲက နာမည္ႀကီး အလုပ္အကိုင္ေတြျဖစ္တဲ့ Analyst Programmer, Software Engineer, Programmer, Network Administrator စတာေတြ အမ်ားႀကီးထဲက နာမည္မႀကီးတဲ့ အလုပ္ေလးတစ္ခုအေၾကာင္းပါ။

တခ်ဳိ႕ ကုမၸဏီေတြက Education Consultant လို႔ေခၚၿပီး တခ်ဳိ႕ ကုမၸဏီေတြက Residential Trainer လုိ႔ေခၚပါတယ္။ Primary school, Secondary School နဲ႔ Junior College ေတြမွာ႐ွိတဲ့ IT Department ေတြမွာ လုပ္ရတာပါ။

ဒီအလုပ္ေတြကို ေက်ာင္းေတြအတြက္ Educational Portal ေတြေရာင္းတဲ့ ကုမၸဏီေတြမွာ ေလွ်ာက္ရတာပါ။ အနည္းဆုံး စာသင္ဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ႐ွိဘို႔နဲ႔ IT နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဘဲြ႕တစ္ခု႐ွိရပါမယ္။ ကုမၸဏီနဲ႔ Interview တဲ့အခါ Classroom Management နဲ႔ဆုိင္တဲ့ Scenario ေတြ ေျပာျပၿပီး ဘယ္လိုေျဖ႐ွင္းမလဲ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ၊ Plot တစ္ခုေပးၿပီး ကိုယ္က နမူနာ သင္ျပရမ်ဳိးေတြ ေမးေလ့႐ွိပါတယ္။ ကုမၸဏီက ကိုယ့္ကို လက္ခံၿပီးသြားတဲ့အခါ သက္ဆုိင္ရာ ကိုယ္အလုပ္လုပ္မယ့္ ေက်ာင္းကလည္း လက္ခံဘုိ႔ လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုမၸဏီနဲ႔ Interview ေအာင္သြားရင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕ Interview ေအာင္ဘုိ႔ လုိပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကိုယ္ကို လက္ခံတဲ့ေက်ာင္းမ႐ွိေသးရင္လဲ ကုမၸဏီ က လခေပးထားၿပီး ကုမၸဏီမွာ training ဆင္းေနရပါတယ္။ Consultant တစ္ေယာက္က ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို တာ၀န္ယူရတာပါ။ ကိုယ္ရဲ႕ experience ေပၚမူတည္ၿပီး Primary Level, Secondary Level စတာေတြကိုေတာ့ ကုမၸဏီက ဆုံးျဖတ္ေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြကို Interview သြားတဲ့အခါ ကုမၸဏီက မန္ေနဂ်ာရယ္၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရယ္၊ ေက်ာင္းက IT Department ရဲ႕ Head Of Department (HOD) တုိ႔နဲ႔ ေတြ႕ဆုံရပါတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ႐ွင္းျပႏုိင္ဖို႔ လုိအပ္သလို စာသင္ရတာေပ်ာ္တဲ့ အေၾကာင္းလဲ ေျပာျပဘို႔ လိုပါတယ္။ HOD က ေက်ာင္းတစ္ခုလုံးရဲ႕ IT နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔သုံးတဲ့ Software ေတြ၊ ကိုယ္တာ၀န္ယူရမဲ့ အလုပ္၀တၱရားေတြကို ႐ွင္းျပပါတယ္။ ဒီ Interview ေအာင္သြားရင္ေတာ့ တကယ့္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္ၿပီလို႔ေျပာလို႔ရပါၿပီ။

အလုပ္စဆင္းတဲ့ေန႔မွာ ကြန္ပ်ဴတာ အလုံး ၄၀ ေလာက္႐ွိတဲ့ Lab တစ္ခုကိုယ့္ကို ေပးပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာပါ။ ဒီ Lab ထဲမွာ႐ွိတဲ့ Equipment အားလုံးရဲ႕ အေပ်ာက္အ႐ွကိုလည္း တာ၀န္ယူရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ Lab ေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာေတြခ်ည္း ႐ွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ Video Camera အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ Digital Camera မ်ားစြာနဲ႔ Banner Printer ၊ Laptop နဲ႔ တျခား IT နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းမ်ားစြာ ႐ွိတတ္ပါတယ္။ ဆရာမေတြက ပစၥည္းဌားၿပီးရင္ ေမ့ ေမ့ၿပီး ျပန္လာမေပးတတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စာရင္းအတိအက်နဲ႔ လက္မွတ္ထုိးၿပီးမွ ပစၥည္းဌားရတာ လဲ အလုပ္တစ္ခုပါပဲ။

ေက်ာင္းမွာ႐ွိတဲ့ IT နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လွုပ္႐ွားမွုေတြအားလုံးနဲ႔ အရင္ႏွစ္ေတြက လုပ္ခဲ့တဲ့ Trainer ရဲ႕ Annual Report ေတြကို အရင္ဆုံးေလ့လာရပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို IT နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးဘာေတြသင္ၾကားရမလဲ၊ ကေလးေတြကို ဘာေတြသင္ၾကမလဲ ဆုိတာေတြအားလံုးကို HOD နဲ႔တုိင္ပင္ရပါတယ္။ သူတို႔ Lesson Plan နဲ႔ Lesson Outline ေတြကို Update လုပ္ေပးရပါတယ္။

Primary ကေလးေတြကို သင္ၾကားရတဲ့ ဘာသာရပ္အမ်ားစုကေတာ့ ႐ုိး႐ွင္းပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ Primary 1 ကို Creative Writer လို Software မ်ဴိး၊ Primary 2 ကို Microsoft Word ၊ Primary 3 ကို PowerPoint ၊ Excel ၊ Primary 4 ကို Microsoft Publisher ၊ Mind Mapping ၊ Advance Excel ၊ Primary 5 ကို HTML ၊ CSS ၊ Dreamweaver ၊ Blogging အေျခခံနဲ႔ Primary 6 ကို Flash ၊ Video Production နဲ႔ အေျခခံ JavaScript စသည္ျဖင့္ သင္ၾကားၾကရပါတယ္။ Primary 6 ေအာင္သြားၿပီးတဲ့အခါ ကိုယ္ပုိင္ Web Site တစ္ခု ေကာင္းေကာင္း ေရးႏုိင္ရမယ္။ Animation လုပ္ႏုိင္ရမယ္။ ကိုယ္ပုိင္ Video ကို edit လုပ္ႏုိင္ရမယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကုိ္ယ့္ ကုမၸဏီရဲ႕ Product တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Portal ကို ေကာင္းေကာင္းသံုးႏုိင္ေအာင္လဲ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရပါတယ္။

ဆရာမေတြကိုလဲ Portal ေပၚမွာ Assignment ေတြေပးႏုိင္ဘို႔၊ Survey Form ေတြတင္ႏုိင္ဘို႔၊ Lesson Package ေတြတင္ႏုိင္ဘို႔ သင္ၾကားရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ Dreamweaver လို S/W မ်ဳိး ၊ Excel လို S/W မ်ဳိးနဲ႔ သူတို႔ သင္ခ်င္တဲ့ IT ဆုိင္ရာ course ေတြသင္ေပးႏုိင္ရပါမယ္။

ေနာက္တာ၀န္တစ္ခုကေတာ့ ေက်ာင္းရဲ႕ website ကို Admin လုပ္ေပးရတာပါ။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းေတြမွာ Intranet လဲ႐ွိတတ္ပါတယ္။ Webpage ေတြအားလံုးကို update လုပ္ေပးရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႐ုိး႐ွင္းတဲ့ website ေတြျဖစ္ေပမယ့္ E-services ေပးတဲ့ အထိ ႀကီးႀကီးမားမား ေရးထားတဲ့ school website ေတြလဲ႐ွိတတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ PHP ႏွင့္ MySQL သုံးထားတာပါ။ ကို္ယ္တာ၀န္ယူရတဲ့ ေက်ာင္းကို IT နဲ႔ပက္သတ္ၿပီး တုိးတက္မွု႐ွိဘုိ႔က ကိုယ့္တာ၀န္ပါပဲ။

ဒါ့အျပင္ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနက အခါအားေလ်ာ္စြာ ထုတ္ျပန္တဲ့ IT Plan ေတြကိုလဲ ေလ့လာရပါတယ္။ Cyber Law ေတြ၊ Copyright Law ေတြနဲ႔ Internet မွာ ကေလးေတြအတြက္ ဆုိးက်ဳိး ျဖစ္လာႏုိင္တာ ေတြကိုလဲ ေလ့လာရပါတယ္။ ဒါၿပီးရင္ Assembly Talk လို႔ေခၚတဲ့ တေက်ာင္းလုံးကို Hall မွာစုၿပီး Presentation လုပ္ရတာေတြလဲ႐ွိတတ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းတုိင္းမွာ TA လုိ႔ေခၚတဲ့ Technical Assistant အနည္းဆံုး တစ္ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ ဒါက မ႐ွိမျဖစ္ Ministry Of Education (MOE) ကခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းပါ။ TA ရဲ႕ တာ၀န္ကေတာ့ တေက်ာင္းလုံးမွာ႐ွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြရဲ႕ အေသးစား ခၽြတ္ယြင္းမွုကေန Server Maintenance အထိ အက်ဳံး၀င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ Lab ထဲက စက္ေတြအားလုံး၊ Projector ကအစ ခၽြတ္ယြင္းမွု႐ွိရင္ TA ကိုေခၚလုိက္ယံုပါပဲ။

ေက်ာင္းေတြမွာ က်င္းပေလ့႐ွိတဲ့ အားကစားပြဲေတြ၊ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတြ၊ ဆရာမမ်ားေန႔၊ ကေလးမ်ားေန႔ အစ႐ွိတဲ့ ပြဲေတြမွာလည္း ဗီဒီယို ႐ုိက္ကူးတဲ့အခါ ကင္မရာ ဘယ္ႏွစ္လုံးသုံးမလဲ၊ ဘယ္ေနရာေတြမွာ တပ္ဆင္မလဲ၊ ဓါတ္ပံုက ဘယ္သူ႐ုိက္မလဲ၊ အားလုံးက ကိုယ့္တာ၀န္ပါပဲ။ ႐ိုက္ကူးၿပီးစီးလို႔ အေခြ ထြက္လာတဲ့ အထိ အဆင့္ဆင့္ကလဲ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ Consultant ရဲ႕တာ၀န္ပါပဲ။

တခါတေလ ဆရာမေတြက Print ထုက္လုိ႔မရလုိ႔၊ ပုံကို scan မကူးတတ္လုိ႔၊ Photoshop သုံးတတ္ခ်င္လုိ႔၊ CD Burn တတ္ခ်င္လို႔ စတဲ့ အေသးအဖြဲေလးေတြက စၿပီး၊ ေနာက္ဆုံး သူတုိ႔ရဲ႕ သင္ခန္းစာေတြမွာ IT ကို Integrate လုပ္ႏုိင္ဘုိ႔အထိ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကို လာ႐ွာတတ္ပါတယ္။ဥပမာအားျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕ သင္ခန္းစာမွာ Mammals အေၾကာင္းသင္ရမယ္ဆုိရင္ ကေလးေတြကုိ zoo ကိုေခၚသြားဘုိ႔ သူတုိ႔ကစီစဥ္ၿပီဆုိပါေတာ့။ သူတုိ႔က ကိုယ့္ကို ဒီ subject အတြက္ Project တစ္ခုအေနနဲ႔ IT ကဘာေတြလုပ္ေပးႏုိင္သလဲဆုိၿပီး လာတတ္ပါတယ္။

ဒါဆုိရင္ IT department အေနနဲ႔ Blog တစ္ခုကို End Product အေနနဲ႔ လုိခ်င္တယ္လုိ႔ Plan ေရးၿပီး HOD နဲ႔ ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ ၿပီးရင္ကေလးေတြကို ပထမဆုံး အဆင့္ျဖစ္တဲ့ Internet Search လုပ္တာကေန Blog တစ္ခု (ဓါတ္ပုံ၊ ဗီဒီယို ျပည့္ျပည့္စံုစံု) တင္ၿပီးသြားတဲ့ အထိ သင္ၾကားသင့္တာသင္၊ Presentation လုပ္သင့္တာလုပ္ၿပီး သူတုိ႔ သတ္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ကြက္တိ ျဖစ္ေအာင္ သင္ခန္းစာေတြကို ျပင္ဆင္ေပးရ၊ ေလ့က်င့္ေပးရတတ္ပါတယ္။

ေနာက္တာ၀န္တစ္ခုကေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲေတြပါ။ ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ေက်ာင္းေတြမွာ IT နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ၿပိဳင္ပြဲေတြ အရမ္းမ်ားပါတယ္။ အစိုးရကလုပ္တဲ့ ပြဲေတြအျပင္ Software Vendor ေတြက လုပ္တဲ့ပြဲေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ၿပိဳင္ပြဲေတြအတြက္ကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ႐ွိတဲ့ InfoCom Club က ကေလးေတြထဲက ေ႐ြးခ်ယ္ပါတယ္။ InfoCom Club ဆိုတာကေတာ့ IT နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သီးသန္႔ အခ်ိန္ယူေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးထားတဲ့ ကေလးေတြပါ။ ၿပိဳင္ပြဲေတြအတြက္ Seminar ေတြအရင္သြားတက္ရၿပီး HOD နဲ႔ တုိင္ပင္ရပါတယ္။ ဒီၿပိဳင္ပြဲကို ကိုယ့္ေက်ာင္းက ကေလးထည့္မလား၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ၿပီးရင္ Club မွာပါတဲ့ ကေလးေတြ အားလုံးကို Meeting ေခၚၿပီးေ႐ြးခ်ယ္ရပါတယ္။ အနီးကပ္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားၾကရျပန္ပါတယ္။ ဆုေတြရလာတဲ့ အခါေတာ့လဲ ပီတိစားၿပီး အား႐ွိရျပန္တာပဲေပါ့။

ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္ ကုမၸဏီကို ေန႔တိုင္း Daily Activities Report တင္ရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကုမၸဏီ Website ကုိ သုံးၿပီး submit လုပ္လိုက္႐ုံပါပဲ၊ အပတ္စဥ္ ေသာၾကာေန႔တုိင္း weekly report ကို HOD က လက္မွတ္ထိုးၿပီး Fax ပို႔ေပးရပါတယ္။ ၁ လ တစ္ခါလဲ Monthly Report ဆိုၿပီး HOD လက္မွတ္ႏွင့္ ကုမၸဏီမွာ လူကုိယ္တုိင္ သြားတင္ရပါတယ္။ အဲဒီ ေန႔ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ Trainer အားလုံးကို ေတြ႕ရတဲ့ ေန႔၊ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို လြတ္လပ္စြာ တင္ျပႏုိင္ခြင့္ ႐ွိတဲ့ ေန႔လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ Reports ေတြအားလုံးဟာ ရာထူးတက္ဖို႔အတြက္ အဓိက ေသာ့ခ်က္ေတြပါပဲ။

ဒါဆုိရင္ စဥ္းစားစရာတစ္ခုက ဒီအလုပ္ရဲ႕ အနာဂတ္ကဘာလဲ။ ေနာက္ဆုံး ဘာျဖစ္လာႏုိင္သလဲဆုိတာပါပဲ။ ဒီအလုပ္က Primary Level ကေနတဆင့္ျခင္း Junior College အထိ Consultant အျဖစ္တက္သြားႏုိင္သလို Company မွာ ျပန္ၿပီးJunior Consultant ေတြကို Trainer လုပ္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ Management ဘက္ကို ကူးႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးကေတာ့ Company ရဲ႕ Training Department မွာ President အဆင့္ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကိုယ့္မွာအရည္အခ်င္း႐ွိရင္ေတာ့ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကုမၸဏီေထာင္ၿပိီး Software ေရာင္းႏုိင္တာလဲ တစ္ခုေပါ့ေလ။

ေက်ာင္းေတြမွာ ေနရတဲ့ အတြက္ ကေလးေတြရဲ႕ ျပဳမူလွုပ္႐ွားမွုေတြကုိ စိတ္၀င္စားတဲ့သူ၊ စာသင္ရတာေပ်ာ္တဲ့သူ၊ Knowledge Sharing လုပ္ခ်င္တဲ့သူ ၊ သူတပါးကို ကူညီေနရတာကို ပင္ပန္းတယ္လို႔ မထင္တဲ့ သူေတြအတြက္ သင့္ေတာ္ပါတယ္။ ၀ါသနာကို အရင္းမခံဘဲ အလုပ္တစ္ခုေနနဲ႔ လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပင္ပန္းတယ္လို႔ ေျပာရမယ့္ အလုပ္မ်ဳိးပါ။ ဆရာမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူတို႔ကို တစ္ခုခု ကူညီလုိက္ရင္ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေခ်ာကလက္္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္ လာေပးတတ္ပါတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္ ပန္းခ်ီဆြဲထားတဲ့ Post card ေလးေတြေပးတတ္ပါတယ္။ ဒီႏုိင္ငံက ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြက ဆရာမကို ေတြ႕ရင္ ကိုရီးယား ကားေတြထဲကလို ေခါင္းေလးၫြတ္ၿပီး အ႐ုိအေသေပးတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ တစ္ေန႔ကို အနည္းဆံုး လူတစ္ရာေလာက္ အေလးျပဳတာခံရတာကို ျပန္ၿပီး ျပံဳးျပႏွုတ္ဆက္ဘုိ႔ ၀န္မေလးတဲ့သူ၊ ေခ်ာကလက္္ႀကိဳက္တတ္တဲ့သူေတြအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ အလုပ္ကေလးတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ ။

Thursday, June 21, 2007

ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္တ႐ုတ္ကုလားဗ်ဴးဆရာမ်ား



ကြ်န္ေတာ္အသက္ ၂၃ ႏွစ္မွာ အလုပ္စလုပ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆုံး အလုပ္က IT ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ စာသင္ရတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုက အဲဒီကုမၸဏီမွာ႐ွိေနေတာ့ Interview ရယ္လုိ႔ မယ္မယ္ရရ မလုပ္လုိက္ရဘဲ အလုပ္ရတာပါ။ စာသင္ခါစမွာ ေခၽြးနဲနဲ ျပန္တာကလြဲလို႔ အစ္ကို ႐ွိတဲ့အတြက္ စိတ္မပင္ပန္းခဲ့ဘူး ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဒုတိယအလုပ္ကေတာ့ အလုပ္႐ွင္က အေမရိကားမွာေနၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ႐ွိတဲ့ သူ႕အိမ္ကေလးမွာ Project ေတြေရးရတာပါ။ လူ ၆ ေယာက္ပဲ႐ွိတာပါ။ ဒီအလုပ္ရဘုိ႔ကေတာ့ စာေမးပဲြေျဖရပါတယ္။ Program တစ္ပုဒ္ေရးၿပီးတင္ရပါတယ္။ ဒါကို သူကႀကိဳက္ၿပီဆိုမွ သူ႕အိမ္သြားၿပီး Pshycho Test ေျဖရပါတယ္။ အဲဒီအဆင့္ေအာင္သြားမွ Interview က chatting နဲ႔ပါ။ Personal question ေတြပဲေမးတာပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ တကယ့္ interview ဆိုတဲ့အရသာကို မသိလိုက္ရဘဲ အလုပ္ရျပန္တယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ Interview စစ္စစ္ဆုိတာေတြကို စကၤာပူေရာက္ၿပီး

တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ စ ေျဖရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆုံး interviewer ကတ႐ုတ္မတစ္ေယာက္ပါ။ သူက Agent ဆုိပါေတာ့။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ resume ထဲက အခ်က္အလက္ေတြကို ျပန္ေမးတယ္။ နည္းပညာဆုိင္ရာ ေမးခြန္းေလးကို ႐ုိး႐ုိးေလးေတြပဲေမးတာပါ။ Java နဲ႔ J2EE ဘာကြာလဲဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။ စိတ္လွုပ္႐ွားတာေရာ၊ ရင္တုန္တာေရာ ေပါင္းၿပီး ေျဖခဲ့ရတဲ့ interview ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။

ဒုတိယေျမာက္ interview က်ေတာ့ ကုလား ၂ ေယာက္ဗ်။ ဒီ interview ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္တိုရတဲ့ interview လုိ႔ေျပာရမယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ေနတဲ့အထိ ဒီကုလားေတြက ၀င္လုိက္၊ ထြက္လုိက္နဲ႔ အလုပ္႐ွုပ္ေနၾကတာဗ်။ ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့လဲ သူတို႔ကုမၸဏီရဲ႕ လက္႐ွိသံုးေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ နည္းပညာအသစ္ေတြခ်ည္းပဲ လိွမ့္ေမးေတာ့တာပဲ။ ဘာမွန္းညာမွန္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသိလိုက္ရပဲ ၿပီးသြားတဲ့ interview ဆုိပါေတာ့ေလ။

ဟဲဟဲ... တတိယေျမာက္ interview က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲနဲ interview ပါး၀လာၿပီဆုိရမလားဘဲ။ ေၾကာက္စိတ္လန္႔စိတ္သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူးဗ်။ ဒီတခါ ကုလားေမးတဲ့ ေမးခြန္းအားလုံး ကြ်န္ေတာ္ေျဖႏုိင္တယ္။ ေပ်ာ္ၿပီးျပန္လာတဲ့ interview တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ။

စတုထၳေျမာက္ interview ကေတာ့ ကုမၸဏီေသးေသးေလးဗ်။ စုစုေပါင္းလူ ၄ ေယာက္ ေလာက္ပဲ႐ွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကို ေရာက္ေရာက္ျခင္း စာ႐ြက္နဲ႔ေဖာင္တိန္နဲ႔ေပးၿပီး Java နဲ႔ Drag And Drop ဘယ္လုိလုပ္ေရးမလဲ..ေရးဆုိၿပီး ထြက္သြားပါေလေရာ။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေရးခ်င္တာေတြေရးၿပီး တင္လုိက္တယ္။ ဘာေမးခြန္းမွလဲ မေမးဘူးဗ်ာ။ တကယ္ပဲ။

ပဥၥမေျမာက္ interview ကေတာ့ သူတို႔ေရးထားတဲ့ exam ကုိေျဖရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၇၅ မွတ္ပဲရလို႔ဆိုၿပီး မခန္႔ဘူးတဲ့ဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ၆ ႀကိမ္ေျမာက္ interview ကေတာ့ အလြန္႔အလြန္ ျပံဳး႐ႊင္ေဖာ္ေ႐ႊတဲ့ ကုလားမဗ်။ Agent ပဲဆိုပါေတာ့။ သူက Client တစ္ခုနဲ႔ ခ်ိတ္ေပးမယ္။ ဖုန္း ေစာင့္ေနပါလို႔ေျပာတယ္။ ည ၉ နာရီ ခြဲ ေလာက္ၾကေတာ့ ကုလားတစ္ေယာက္က ဖုန္း ဆက္ၿပီး ဗ်ဴးလုိက္တာ ၁၁ နာရီ ခြဲ ေရာပဲ။ Technical question ေတြခ်ည္းပဲ ေမးတာ၊ ဖုန္းကိုင္ထားတဲ့ လက္ကိုေခၽြးျပန္ေရာဗ်ဳိ႕။ အဲ ၃ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ offer letter ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေခၚေရာ။ ေပ်ာ္လိုက္သည္ ျဖစ္ျခင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေလတခၽႊန္ခၽႊန္နဲ႔ ငါကြ ဆိုၿပီးသြားတာေပါ့။ ဟိုလဲေရာက္ေရာ ေနာက္ ၆ လ ေလာက္ေနမွ စၿပီးဆင္းရမဲ့ အလုပ္အတြက္တဲ့ဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး ၆ လ ေနမွျပန္လာခဲ့တဲ့ဗ်ာ။ အလုပ္က ၂ ႏွစ္ contract ကို passport လဲသိမ္းဦးမယ္ဆုိပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္ျမန္ျပန္ေျပးလာခဲ့ရတဲ့ မွတ္မွတ္ရရ ဗ်ဴးပါပဲဗ်ာ။

ေနာက္ကုလားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီထက္ ပိုဆိုးေရာဗ်ဳိ႕။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို စာသင္ႏုိင္မလားဆိုၿပီးေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ အလုပ္တစ္ခု ျမန္ျမန္ရဘို႔က အေရးႀကီးေတာ့ သင္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေသာၾကာေန႔မွာ interview လုပ္တယ္။ စေနေန႔ မနက္ ၉ နာရီမွာ အစမ္းသေဘာနဲ႔ အတန္းတစ္ခု သင္ခိုင္းတယ္။ Course မ႐ွိဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေရးယူလာခဲ့တဲ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၃ နာရီစာျပင္ဆင္ၿပီး သြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္က သူတို႔က အတန္းဖြင့္ၿပီးသား။ ဆရာမ႐ွိေသးလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆြဲခန္႔လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ စေနေန႔ သင္ၿပီးသြားေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔လဲ သင္လုိက္ပါဦးတဲ့ဗ်ာ။ တနလၤာေန႔က်ရင္ MOM မွာကြ်န္ေတာ့္အတြက္ SPass တင္ေပးမယ္လို႔ဆိုတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ဪ..ငါကံေကာင္းလာၿပီေပါ့... ဒါနဲ႔ ေစာင့္ေနလိုက္တာ တနလၤာ ၂ ခါျပန္ကုန္သြားၿပီ။ ဘာမွလဲ မေျပာဘူး။ ကြ်န္ေတာ္သြားတိုင္း အလုပ္႐ွုပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဇြတ္၀င္ေျပာေတာ့မွ သူတို႔ကုမၸဏီက Quota မျပည့္လို႔ မရဘူးတဲ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတန္းကိုေတာ့ ၿပီးေအာင္ သင္ေပးပါ။ ၂၀% ေပးပါမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုး ၃၀% နဲ႔ေစ်းတည့္သြားေရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေနာက္ေန႔မွာ တ၀က္ေပးမယ္။ သင္တန္းၿပီးသြားရင္ က်န္ေငြအကုန္႐ွင္းေပးမယ္ ေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္ေတာ့ ကုလားက စရံမေပးျပန္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္လဲ သည္းခံေနေသးတယ္။ ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ စာသင္ခန္းမအားလို႔ဆိုၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို computer မပါဘဲ Java သင္ခိုင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲေပါက္ကြဲၿပီး သင္ၿပီးသား အခ်ိန္ေတြအတြက္ ပိုက္ဆံရေအာင္ ေတာင္းၿပီးျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ သင္တန္းသားတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အျပင္မွာ အလကား သြားသင္ေပးလိုက္တယ္။ သူက SCJP ေျဖဖို႔ အခ်ိန္အရမ္းကပ္ေနလို႔ပါဆုိၿပီးေတာင္းပန္တာနဲ႔။ တကယ္ပါဗ်ာ... သူတို႔ႏိုင္ငံက ကန္႔သတ္ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ကေလး အတြင္းမွာ အလုပ္တစ္ခုရဖို႔ အတြက္ႀကိဳးစားရတာ လူပင္္ပန္းတာထက္ စိတ္ပင္ပန္းတာက ပိုဆိုးပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀ါးတားတား interview ၂ ခုေလာက္ထပ္ေျဖၿပီး အခုလက္႐ွိ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီနဲ႔ခ်ိတ္မိသြားပါတယ္။ မိဘလုပ္ေကြ်းႏုိင္တဲ့ အေျခအေနေလးတစ္ခု ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ မိဘကို ၀႐ုံေကြ်းႏုိင္တာပါ။ အလွ်ံပယ္ေတာင္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျခအေနတစ္ခု ရလာဘို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ခါးသီးမွုကေတာ့ မေမ့ႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ တစ္ေယာက္ထဲေနၿပီး မေရရာမွုေတြၾကားမွာ ေရရာတာေလးတစ္ခုတစ္ေလမ်ား႐ွိမလားလို႔ ႐ွာရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘုရားခ်ည္းလိွမ့္႐ွိခိုးေနမိေတာ့တာပဲ။

Pass က်လာၿပီး collect လုပ္ဘို႔ေဆးစစ္ေတာ့လဲ ကြ်န္ေတာ့္ result က ၂ ပတ္ေနတဲ့အထိထြက္မလာျပန္ဘူး။ မဟုတ္တာ မလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ (ေဆးလိပ္အရမ္းေသာက္တာကလြဲလို႔) ပံုမွန္မဟုတ္ဘဲ ၾကာေနေတာ့ လူကေသြးပ်က္လာျပန္ေရာ။ ဟာ.. ေနာက္ဆုံးအဆင့္ေရာက္မွ ငါ့ကို ႐ုိက္ခ်ၿပီလားဆိုၿပီးအိပ္မေပ်ာ္ျပန္ဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရရင္ သက္သာမယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ ဖုန္းဖိုးနဲ႔ ပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံလဲ ေျပာင္ခါနီးေနၿပီ။ ထိုင္လဲမဟုတ္၊ ထလဲမဟုတ္၊ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ဘ၀ဗ်ာ။ အခုအခ်ိန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးျပန္ေျပာႏုိင္ေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ပူပင္ေသာကေတြက အခုစာေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ အေငြ႕ဟပ္ေနတုန္း။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကြ်န္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ၁ လ ခြဲတာကာလကို တစ္ေယာက္ေသာသူကေတာ့ ဂုဏ္ယူပါလိမ့္မယ္။ ေတာ္ၿပီေပါ့ဗ်ာ...ေနာ့။ နာမည္ႀကီးကဗ်ာဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားနဲ႔ေျပာရင္
ကဗ်ာေတြ အမွန္လွေပမယ့္
ဒဏ္ကေတာ့ ျပင္းပါတယ္... ဆိုတာမ်ဴိးေလ။ ။

Sunday, June 17, 2007

ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ေသာ၊ စာေတာ္ေသာ...



စကၤာပူႏုိင္ငံရဲ႕ မူလတန္းေက်ာင္းေလးေတြမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ပြဲေလးတစ္ခု႐ွိပါတယ္။ ေက်ာင္းစေနတဲ့ ကေလးေလးေတြ အတြက္ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆိုပြဲေလးပါ။ ဒီမွာေတာ့ Junior Investiture Day လို႔ေခၚပါတယ္။

ဒီႏုိင္ငံမွာ Primary 1 စတက္ရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ပထမဆုံးေန႔က Primary 1 Orientation Day ပါ။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ႏွင့္ တစ္ေက်ာင္း ျပဳမူေဆာင္႐ြတ္ပုံျခင္း တူမွာ မဟုတ္ေပမဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို မိဘသဖြယ္ ဂ႐ုစိုက္တာျခင္းေတာ့ တူမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရတဲ့ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ကေလး ေတြအားလုံးဟာ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ပထမဆုံးေန႔ ေန႔လည္ ၁၂:၀၀ မွာ Assembly Area မွာ တန္းစီၾကရပါတယ္။ ကိုယ့္အတန္းလိုက္ သက္ဆိုင္ရာေနရာမွာ စီရတာပါ။ မိဘေတြအားလုံး က စည္းအျပင္ဘက္ ကေန ရပ္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ Video ႐ုိက္တဲ့ မိဘကတစ္မ်ဳိး၊ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္တဲ့မိဘကတစ္မ်ဳိး၊ အေတြ႕အႀကဳံသစ္ကို ရင္ခုန္ေနတဲ့ မိမိရင္ေသြးကုိ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ေနၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအပါအ၀င္ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြအားလံုး၊ သက္ဆိုင္ရာ Primary 1 ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ Department Heads ေတြအားလံုး၊ School Safety Manger ၊ Discipline Master ေတြအားလံုး ကေလးေတြရဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးေတြကို ကူသယ္ေပးရင္း၊ ေရဗူးေလးေတြကို ေနရာခ်ေပးရင္းနဲ႔ ကေလးအားလံုးရဲ႕ရင္ကို ေႏြးေထြးေစပါတယ္။

ထူးျခားတာကေတာ့

ကေလးတစ္ေယာက္တစ္ေလမွ ငိုေၾကြးျခင္းမ႐ွိတာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႕ဟာ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက ငို၊ မိခင္ေတြက မ်က္ရည္၀ဲ၊ ဆရာမေတြက ေခ်ာ့တခါ၊ ေျခာက္တလွည့္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္အလုပ္႐ႈပ္ၾကရတာပါ။ ဒီမွာေတာ့ မိဘေတြက video ႐ုိက္၊ ကေလးေတြက ျပံဳးျပလိုက္၊ လက္ေထာင္ျပလိုက္၊ တာတာ့ျပလုိက္နဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကေလရဲ႕။

ကေလးအားလုံးတန္းစီၿပီးတဲ့အခါ သက္ဆိုင္ရာအတန္းပိုင္ဆရာမက သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အတန္းဆီကို ဦးေဆာင္ေခၚယူသြားပါတယ္။ မိဘေတြကေတာ့ Parent Area ကေနပဲ ရပ္ၾကည့္ေနၾကရပါတယ္။ အတန္းေတြထဲကို ၀င္ခြင့္ မ႐ွိပါဘူး။

ကေလးေတြရဲ႕ Classroom က အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္း ပါတယ္။ Smart Board နဲ႔၊ Computer နဲ႔၊ ကေလးအ႐ုပ္မ်ဳိးစုံ၊ ကစားစရာမ်ဳိးစုံနဲ႔၊ ကစားကြင္းနဲ႔ေတာင္တူေနေလရဲ႕။ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွာေတာ့ Primary 5 ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီက Primary 1 ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို တာ၀န္ယူၿပီး မုန္႔လိုက္ေကြ်းရပါတယ္။ Canteen ကိုလိုက္ပို႔ေပးရပါတယ္။ ကစားကြင္းေတြ၊ ေက်ာင္းထဲက ပန္းျခံေတြကိုလိုက္ျပေပးၾကရပါတယ္။ ယုယုယယနဲ႔ မုန္႔ေကြ်းၿပီးေဆာ့ကစားေနၾကတာ အလြန္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြပါပဲ။

ေက်ာင္းမွာ႐ွိတဲ့ IT Department ကဒီ Primary 1 ကေလးေတြရဲ႕ တေနကုန္ျပဳမူလွဳပ္႐ွားပုံေတြကို Camera ၃၊ ၄ လုံးနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ေနပါတယ္။ သူတို႔သြားေလရာ လိုက္ၿပီးကေလးေတြရဲ႕ လွဳပ္႐ွားမွဳ ေတြအားလုံးကို မွတ္တမ္းတင္ ႐ုိက္ကူးေနၾကတာပါ။

ကေလးေတြက သူတို႔အတန္းပိုင္ဆရာမေတြကို ခ်စ္လဲခ်စ္၊ ေၾကာက္လဲေၾကာက္ပါတယ္။ ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ႐ုိက္ခြင့္မ႐ွိတဲ့အတြက္ ဆရာမေတြခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္း႐ွာပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ သေကၤတေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ထိန္းပါတယ္။ ဆရာမကလက္ကိုေႃမွာက္ျပလိုက္တဲ့အခါ ကေလးအားလုံးက လိုက္ၿပီးလက္ေႃမွာက္ရပါတယ္။ ဆရာမက One လို႔ဆိုလိုက္ရင္ သူတို႔အားလုံးပါးစပ္ေတြပိတ္ရပါတယ္။ Two လို႔ဆိုရင္ေတာ့ လက္ပိုက္ၿပီးသားျဖစ္သြားၿပီး Three လို႔ဆိုလိုက္ရင္ေတာ့ သူတို႔အားလုံးရဲ႕မ်က္လုံးေတြဟာ ဆရာမကိုပဲ ၾကည့္ရပါတယ္။ ဒီစည္းကမ္းကို မလိုက္နာရင္ အတန္းေ႔႐ွထြက္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္တာတို႔၊ အတန္းအျပင္ထြက္ၿပီး ေနရတာတို႔ စတဲ့ ဒဏ္ေပးတာေတြလုပ္ပါတယ္။ ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဆရာမလက္ေႃမွာက္လိုက္တာနဲ႔ စကားေျပာေနတာေတြရပ္၊ သူတို႔ေဆာ့ေနတာေတြရပ္ၿပီး ဆရာမကို ၾကည့္လက္ေႃမွာက္လိုက္ၾကတာပါပဲ။ ဒီအျပဳအမူေလးေတြက အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။

Junior Investiture Day ကိုကေလးေတြေက်ာင္းစတက္ၿပီး ၃ ပတ္ေလာက္မွာ မိဘေတြအားလုံးကို ဖိတ္ၾကားၿပီး က်င္းပပါတယ္။ ပြဲစ စျခင္းမွာကေလးအားလုံးနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာ၊ဆရာမေတြေနရာယူပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ emotion ေတြကို ႐ုိက္ကူးထားတဲ့ video ကိုျပပါတယ္။ မိဘေတြ တ၀ါး၀ါးနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက သူတို႔ကို video သြား႐ုိက္ရင္ အိုက္တင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပန္လုပ္ျပပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ စာသင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ကစားေနတာေတြ၊ မုန္႔စားေနတာေတြ အားလုံး မိဘေတြက ျမင္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက မိန္႔ခြန္းတိုေလး ေျပာပါတယ္။ ဆရာမေတြနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ ဓါတ္ပုံေတြကို Slide Show နဲ႔ျပပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကေလးေတြက Primary 5 ကေလးေတြနဲ႔အတူ Voices That Care ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို မတ္တပ္ရပ္ၿပီး သီဆိုျပၾကပါတယ္။ ဟန္အမူအရာအျပည့္နဲ႔ သီဆိုေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကိုၾကည့္ရတာ အလြန္အားရစရာေကာင္းပါတယ္။

ဒီပြဲေလးကို ျမင္ရတဲ့အခါ ကိုယ့္ႏုိင္ငံက ေက်ာင္းေတြမွာလဲ ဒီလိုေလးလုပ္ရရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒီမွာကေလးေတြက ေက်ာင္းမွာအရမ္းေပ်ာ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသြားရမွာ ေၾကာက္တဲ့ကေလး ေတာ္ေတာ္႐ွားတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဆိုရင္ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးသြားရင္ေတာင္မျပန္ေသးဘဲ Library ေတြမွာစာဖတ္ေနၾကေလရဲ႕။

မူလတန္းကတည္းက ေက်ာင္းမွာေပ်ာ္ေတာ့ စာေတာ္ဖုိ႔လဲ မခဲယဥ္းေတာ့ဘူးေလ။ တုိးတက္တဲ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ျပယုဂ္တစ္ခုပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ပညာေရးကို ဆုတ္ယုတ္သည္ထက္ ဆုတ္ယုတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ေဆာင္တာခံေနရတဲ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ကေလးေတြကို က႐ုဏာသက္မိသလို ဒီႏုိင္ငံမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေအးခ်မ္းစြာ ပညာသင္ခြင့္ရတဲ့ ကေလးေတြကိုလဲ မုဒိတာပြားမိပါတယ္။ ဒီႏုိင္ငံမ်ဳိးမွာေက်ာင္းထားႏုိင္ေအာင္ (႐ုိးသားစြာ)ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနၾကရ႐ွာတဲ့ ကိုယ့္ႏုိင္ငံက မိဘေတြ အားလုံးရဲ႕ ေမတၱာတရားကိုလဲ ေလးစားစြာ ဦးၫႊတ္မိပါေတာ့တယ္။ ။

Sunday, June 10, 2007

စိတ္ကူးထဲက စိတ္ကူး

အခုတေလာ... ကေလး ၁ လ ျပည့္ ေမြးေန႔ ၃၊ ၄ ခုေလာက္ သြားရတယ္။ အဲဒီက အျပန္လမ္းမွာ စဥ္းစားမိတာက "ငါ့မွာသာ ကေလးေလး တစ္ေယာက္႐ွိရင္..."
ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္မိ်ဳး႐ွိေစခ်င္လဲ ဘယ္လိုသတၱိမ်ဳိး ပိုင္ဆိုင္ေစခ်င္လဲ ဆိုၿပီး ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးမ်ဳိး စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိတယ္။

စိတ္ကူးထဲက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေသြးသည္...


  • ေမတၱာကိုရယူပိုင္ဆိုင္ရဲသူ၊ ေပးဆပ္ရဲသူ

  • အႏုိင္ယူ၀ံ႔သူ၊ အ႐ႉံးကိုလက္ခံ၀ံ႕သူ

  • အမွန္ကိုျမတ္ႏုိးသူ၊ အမွားကို၀န္ခံရဲသူ

  • ေျဖာင့္မတ္သူ၊ ကလိန္ကက်စ္ကို႐ြံမုန္းသူ

  • အားနည္းသူကို ေဖးမတတ္သူ၊ အားႀကီးသူကို မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ မ လုပ္တတ္သူ

  • အခြင့္အေရးကို အေခ်ာင္မယူတတ္သူ၊
  • ရသင့္ရထိုက္သင့္ေသာအခြင့္အလမ္းကိုလက္မလြတ္စတမ္းႀကိဳးစားရယူႏုိင္သူ

  • အ႐ွက္ႏွင့္ သိကၡာကို နားလည္တန္ဖိုးထားသူ၊ ဒူးမေထာက္စတမ္း ရပ္တည္ရဲသူ

  • ၾကင္နာျခင္း ႏွင့္ ျပတ္သားျခင္းကို ခြဲျခားနားလည္သူ

  • ရယူပိုင္ဆိုင္ႏုိင္စြမ္းသူ၊ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံရဲသူ

  • တပါးသူထိခိုက္ေစေသာ အတၱမွကင္း႐ွင္းသူ၊ တပါးသူခ်မ္းသာေစေသာပရကုိ ျမတ္ႏုိးသူ

  • မိသားစုဘ၀ကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာျမတ္ႏုိးသူ
အျဖစ္ ထာ၀ရ ႐ွင္သန္ေစလိုေပသည္။

ဪ.. စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးထဲမွာေတာင္ အျဖဴေရာင္ အတၱေတြခ်ည္းပါပဲလား။ ။