အိမ္ျပန္တဲ့ေန႔

အေမ့အိမ္ကို ျပန္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ပထမဆုံးသြားရတာက ျမန္မာသံ႐ုံးပါ။ မနက္ (၃) နာရီခြဲသြားၿပီး နာမည္ေရးရတယ္ဆုိလုိ႔ အဲဒီအခ်ိန္သြားေတာ့ ကိုယ့္နံပါတ္က (၁၃) ျဖစ္ေနၿပီ။ နံပါတ္ (၁) ရတဲ့လူက ဘယ္အခ်ိန္တုန္းကမ်ား လာေရးသြားပါလိမ့္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ဒါနဲ႔ အိမ္ကိုတစ္ေခါက္ျပန္လာၿပီး (၁၀) နာရီေလာက္မွ ျပန္သြားလုိက္တယ္။

သံ႐ုံးရဲ႕ အခြန္ေပးရတဲ့စနစ္က ကၽြန္ေတာ္သြားတဲ့ေန႔ကေတာ့ WP ဆိုရင္ $၄၀၊ SP ဆိုရင္ $၈၀၊ EP ဆိုရင္ $၁၀၀ ႏွင့္ PR ဆိုရင္ $၁၂၀ ကေန ၁၅၀ ၾကားတဲ့။ ဘာစာ႐ြက္စာတမ္းမွလဲ ၾကည့္မေနပါဘူး။ ျပလည္း အလကားပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အတုိင္း ၂၅ လ စာေဆာင္ၿပီး ျပန္လာေတာ့တယ္။ Passport ကလဲ သက္တမ္းကုန္ေနလုိ႔ သက္တမ္းတုိးလုိ႔ ၃၀၀ ထပ္ေပးရေသးတယ္။ အေမ႔မ်က္ႏွာကို မွန္းၿပီးေပးလုိက္လုိ႔သာ ေျဖသာေတာ့တယ္။ အိမ္ျပန္ခ်င္ေဇာနဲ႔ မေမာပါဘူးေလ။

ေနာက္ေတာ့ မိသားစု၀င္ေတြအတြက္ သူတုိ႔အႀကိဳက္၊ သူတုိ႔လုိခ်င္မယ့္ ပစၥည္းမ်ဳိးေလးေတြလုိက္႐ွာ၀ယ္ရတဲ့အဆင့္။ သူမ်ားလုိ ႀကိဳတင္၀ယ္ထားတာလည္းမ႐ွိေတာ့ ႐ုံးဆင္းတာနဲ႔ shopping mall ေတြမွာအခ်ိန္ကုန္၊ ဆိုင္ေတြအားလုံး ပိတ္တဲ့အခိ်န္ေရာက္မွ ကိုယ္လဲအိမ္ျပန္ေရာက္။ ပစၥည္းေတြကို အိတ္တစ္လုံးထဲ ပစ္ထည့္ထားၿပီး စာရင္းထဲက ဘယ္သူ႕အတြက္ ဘာ၀ယ္ဘုိ႔က်န္ေသးလဲ။ မနက္ျဖန္ဘယ္မွာ ၀ယ္ရမလဲစဥ္းစား။ ကိုယ့္လက္ေဆာင္ေလးေတြေပးလုိက္တဲ့အခါ သူတို႔ဘယ္လုိေလးျဖစ္သြားမွာ၊ အေမကေတာ့ ေစ်းေတြေမးေတာ့မွာနဲ႔ စဥ္းစားၿပီး စိတ္ကးူေတြယဥ္၊ တစ္ေယာက္တည္းၿပဳံးလုိ႔။ အိမ္ျပန္ခ်င္ေဇာနဲ႔ဆိုေတာ့ မေမာပါဘူးဗ်ာ။

သြားရမယ့္ေန႔က်ေတာ့ ပစၥည္းထည့္တာ၊ ပစၥည္းျပင္တာနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းေတာင္မအိပ္လုိက္ရပါဘူး။ ေလယာဥ္ကြင္းကုိ မနက္အေစာႀကီးဆင္းၿပီးခ်ိန္စရာ႐ွိတာခ်ိန္၊ စစ္စရာ႐ွိတာေတြစစ္။ အဲဒီအခိ်န္ "အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ကြ" ဆိုတဲ့စိတ္က ဘယ္လုိခံစားခ်က္မ်ဳိးေပးမွန္း မသိဘူး။ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာထက္ ပိုတာေပါ့ဗ်ာ။

"ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ကို ဆင္းသက္ပါေတာ့မယ္" ဆိုတဲ့ ေလယာဥ္မွဳးရဲ႕ အသံၾကားလုိက္ရေတာ့ လူက ဂနာမၿငိမ္ေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ဘုိ႔ ျပည္တြင္း ေလေၾကာင္းတစ္ခုကို ေျပာင္းစီးရဦးမွာပါ။ ရန္ကုန္မွာ အေမ့အိမ္မ႐ွိေပမယ့္ အိမ္တံခါး၀ကို ေရာက္သလုိေပါ့။ ေတြ႕ရေတာ့မယ္ကြ ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေပ်ာ္လုိက္သည္ျဖစ္ျခင္း။
Immigration ျဖတ္ေတာ့ အလုပ္က ခြင့္စာေမ႔က်န္ခဲ့မွန္းသိပါေလေရာ။ US $ ၂၅ က်မယ္တဲ့။ ခြင့္စာမပါတဲ့ ဒဏ္ေၾကးေပါ့ေလ။ Custom ကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လုံးထဲလားလုိ႔ ေမးၿပီး မရစ္ေတာ့ပါဘူး။ အမွန္ကေတာ့ လက္ဆြဲ Chocolate အိတ္ထဲမွာ Laptop တစ္လုံး နဲ႔ phone handset ၂ ခုပါေတာ့ မ်က္လုံးၿပဴးသြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္တည္နဲ႔ "အင္း..တစ္လုံးတည္း" လုိ႔ေျပာလိုက္ေတာ့ luggage အေသးတစ္လုံးကိုေတာ့ ဖြင့့့္ျပခုိင္းေသးတယ္။ ထားပါေတာ့ သိပ္မရစ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ၂၅ $ နဲ႔
ေလဆိပ္ထဲက ထြက္လာႏုိင္ခဲ့တယ္။ အိမ္ကို phone ဆက္ၿပီး ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း ဟုိဖက္မွာ လွဳပ္လွဳပ္႐ြ႐ြ။ ေနာက္ထပ္ ျပည္တြင္းထြက္ခြာကို ခရီးဆက္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြက ျမန္မွျမန္။ ၿခံတံခါးေရာက္မွေတာ့ အိမ္ေပါက္၀ေရာက္ေအာင္ေျပးလုိက္ခ်င္ေတာေပါ့ေလ။

ျပည္တြင္းသြားရတဲ့ ေလယာဥ္က air con မဖြင့္ပါဘူး။ Fan ပဲဖြင့္ေပးတာပါ။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အားလုံး ယပ္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔။ ပူပူေလာင္ေလာင္ ေလယာဥ္ဒီတစ္ခါပဲ စီးဘူးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္ဘုိ႔သာအဓိက၊ ျမန္ျမန္ေရာက္ၿပီးတာပဲ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေလယာဥ္ ယပ္ခတ္စီးရလည္း မျငဴစူေတာ့ပါဘူး။ ေလယာဥ္္လည္းဆင္းေရာ မွန္ရဲ႕ ထိပ္ဆုံးမွာ ထီးထီးႀကီးရပ္ေနတာက အေဖ။ လက္ကလည္း မနားတမ္းျပလုိ႔။ မေတြ႕ရတဲ့ ၂ ႏွစ္အတြင္း အိုသြားတယ္လုိ႔ေတြးမိေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမွာ ၀မ္းသာတာေရာ၊ ၀မ္းနည္းတာေရာ ေရာေမႊခံစားရတယ္။

ေနာက္တစ္ဆင့္ကားစီးၿပီး အေမ႐ွိတဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးဆီ ခရီးဆက္ရျပန္တယ္။ မနက္ ၅ နာရီ ကစခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ဟာ ညေန ၅ နာရီေရာက္တဲ့ အထိ အေမန႔ဲ မေတြ႕ရေသး။ အေမကလြဲၿပီး မိသားစု၀င္အားလံုးနဲ႔ ေတြ႕ရၿပီ ဆိုေပမယ့္ အေမ့ကို မျမင္ရေသးေတာ့ ဟာတာတာျဖစ္ေနတုန္း။ အေမ့ကို ဖုန္းဆက္လုိက္ေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ထြက္ေစာင့္ေနတယ္တဲ့။ ဪ... ေတာင္တက္လမ္းခရီး ကားကလည္း ၾကာလုိက္ပါဘိ။

အေမ့အိမ္ေလးကုိေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီ။ အေမက ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အတင္းဖက္ၿပီး အသံေတြလည္းတုန္လုိ႔။ ကိုယ္လည္း မ်က္ရည္က်၊ သူလည္းမ်က္ရည္က်။ ဧည့္ခန္းမွာ ပစၥည္းေတြခ်ၿပီး မိသားစုေတြကို လက္ေဆာင္ေတြေပးရတဲ့ အခ်ိန္က အၾကည္ႏူးဆုံးပါဘဲ။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အ၀တ္ေတြ၀တ္ၾက၊ ပစၥည္းေတြလုပ္ၾကည့္ၾက၊ အငယ္ဆုံး ေဆးေက်ာင္းသားကလည္း သူ႕အတြက္ ၀ယ္လာေပးတဲ့ Stethoscope ေတြ၊ Mercurial Sphygmomanometer ေတြနဲ႔ ဟုိလူ႕လုိက္တုိင္းလုိက္၊ ရီလိုက္ၾကနဲ႔ ေမာခဲ့သမွ် အေမာေျပတဲ့ေန႔ပါဘဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ပစၥည္းတစ္ခုခု မိဘက၀ယ္ေပးရင္ လုိခ်င္တာ ရလုိ႔ေပ်ာ္တယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္က မိဘကို သူတုိ႔လုိခ်င္တာေလးေတြ ၀ယ္ေပးၿပီး သူတုိ႔ေပ်ာ္တာေတြ႕ေတာ့ ကိုယ္ၾကည္ႏူးလုိက္တာ။ သူတစ္ပါးကို သူတို႔လုိခ်င္တာ၊ လုိအပ္တာ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္တဲ့ ဘ၀က ပိုၿပီးေက်နပ္စရာေကာင္းပါတယ္။

အဲဒီေန႔ညစာ အေမ့ထမင္း၀ုိင္းကေတာ့ မေမ့ရက္စရာ၊ ေရခ်ိဳငါးမ်ဳိးစုံ၊ အေၾကာ္၊ အခ်က္၊ ကိုယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း၊ ႐ုံးပတီန႔ဲ မွ်စ္၊ ပဲပုတ္ခ်က္၊ င႐ုတ္သီးေထာင္း၊ စိန္တလုံးသရက္သီး၊ ပိႏၷဲသီး ဘယ္ကစလုိ႔ ဘာစားရမွန္းမသိ။ ဒီႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္သလုိ ဟင္းနည္းနည္းေလးနဲ႔ စားေနက်ဆုိေတာ့ ဟင္းေတြ အမ်ားႀကီးႏွင့္ စားေတာင္မစားတတ္ေတာ့ဘူး လုိ႔ေျပာေတာ့ အေဖႏွင့္ အေမက မ်က္ႏွာမေကာင္း။ အေမ့အိမ္နဲ႔ အေမ့မီးဖုိေခ်ာင္ကိုေတာ့ ဘယ္တုိးတက္တဲ့ တုိင္းျပည္ကမွ မမွီႏိုင္ပါဘူးေလ။

ေနာက္ေန႔ မနက္လင္းေတာ့ တုိ႔ဖူးေႏြး၊ ေကာက္ၫွင္းေပါင္း၊ အေၾကာ္၊ ပူတီ အစုံျပင္ဆင္ထားလိုက္တာ။ မနက္စာကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ပဲ ေသာက္ၿပီး ႐ုံးသြားတဲ့ ကုိယ့္အတြက္ အမ်ားႀကီး မစားႏုိင္တာကို အေမကအားမရ။ ဘာလုိ႔ မစားရတာလဲဆုိၿပီး ဇြတ္အတင္းေကၽြးေနေတာ့တာပဲ။ အူကက်ဥ္းတတ္တယ္ဆုိတာ တကယ္လား မသိပါဘူးအေမရာ။

၁၀ ရက္ေလာက္ ေနခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြမွာ စားစရာေတြက တစ္ေန႔ ၂ မ်ဳိး ၃ မ်ဳိး။ ကိုယ္လည္း ပန္းခ်ီဆဲြလုိက္၊ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ သီခ်င္းဆုိလိုက္၊ ဂီတာတီးလုိက္၊ ေစ်းသြားလုိက္။ ေစ်းေတြကလည္း ႀကီးလုိက္တာ။ ဘာကိုင္ကိုင္ အနည္းဆုံး ၅၀၀ ဆုိတာခ်ည္းပဲ။ ဟင္း႐ြတ္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ဆုိလည္း ၂ စည္း ၅၀၀။ ၁၀၀ ေလာက္မ်ား ပိုေနရင္ မအမ္းေတာ့ဘူး။ Tissue paper ေတြ၊ coffee mix ေတြေပးလုိက္ေရာ။ ၅၀၀ တန္က အေသးသုံးျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ္လစဥ္ပို႔ေနက် ပိုက္ဆံထက္ ပိုၿပီး ပို႔ဘုိ႔လုိအပ္ေနပါလားလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ လူ ၄ ေယာက္ ႐ွမ္းထမင္းခ်ဥ္ သြားစားရင္ ၁၀၀၀၀၊ မာလာငါးဟင္း သြားစားရင္ ၂၅၀၀၀၊ ေၾကးအုိးစားရင္ ၂၅၀၀၀။ ပိုက္ဆံ႐ွင္းတုိင္း အမယ္ေလး ေအာ္ေနေတာ့ အားလုံးက ကိုယ့္ကို ရယ္ၾကတယ္။ မ်ဳိမက်ဘူး၊ မစားရက္ဘူး ေျပာေတာ့ ကိုယ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း႐ွာရတဲ့ ပိုက္ဆံ သုံးရတာလဲ မ်ဳိမက်ပါဘူးလုိ႔ အေမကေျပာတယ္။ သားသမီးေရာ၊ မိဘေရာ စားရေသာက္ရ မ်ဳိမက်တဲ့ ဘ၀ေတြပါတကား။

အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပန္ရေတာ့မယ္။ မီးမလာ၊ ေရမ႐ွိ၊ Internet မ႐ွိ၊ ဘာလုပ္ပိုင္ခြင့္မွ မ႐ွိေပမယ့္ မိသားစု ေႏြးေထြးျပည့္စုံ မွဳန႔ဲ အသက္႐ွင္ရတဲ့ တုိင္းျပည္ကေန အစစအရာရာ ျပည့္စုံေပမယ့္ ေအးစက္မာေက်ာေနတဲ့ ဒီတုိင္းျပည္ကိုျပန္လာဘုိ႔ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ ၀န္ေလးေနမိတယ္။ မျပန္ခ်င္းဘူးကြာလုိ႔ စိတ္ထဲက ေရ႐ြတ္ေနလုိ႔လားမသိ၊ တစ္ခါမွ မပ်က္ဘူးတဲ့ Silk Air ေလေၾကာင္းလုိင္း က ေလယာဥ္ပ်က္လုိ႔ ခရီးစဥ္ Cancel လုပ္ပါေလေရာ။ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေပၚ ေရာက္ၿပီး တက္ခါနီးမွ ၀ါယာေၫွာ္န႔ံေတြ၊ ေလယာဥ္ဆီနံ႔ေတြ ထြက္လာၿပီး Terminal ဆီျပန္သြားရပါတယ္။ ညေန ၄း၃၅ ထြက္ရမယ့္ေလယာဥ္က ည ၁၁ နာရီထိ ေစာင့္ခုိင္းၿပီး မွ Cancel လုိ႔ေၾကျငာတယ္။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ေနာက္တစ္ည ပိုအိပ္လုိက္ရတယ္။ အၾကာႀကီးေစာင့္လိုက္ရတာ စိတ္ညစ္ေပမယ့္ မျပန္ရေသးတာပဲ ေပ်ာ္သလုိလုိ ျဖစ္မိေသး။

ဒါေပမယ့္ ဘ၀က မိသားစုနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနႏိုင္ခြင့္ အၾကာႀကီး မေပးပါဘူး။ တစိမ္းတရံေတြၾကားမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနတတ္ေအာင္ပဲ သင္ၾကားေပးေနေလရဲ႕။ သူကတစ္ေယာက္တည္း ေနတတ္ဘုိ႔ သင္ၾကားေလေလ၊ ကိုယ္ကလည္း အၿမဲတမ္း အိမ္ျပန္ဖုိ႔ပဲ စဥ္းစားေလေလ ျဖစ္သလား မေျပာတတ္ပါဘူး။
အင္း... ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဘုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ပိုက္ဆံ စုရဦးမယ္ေလ...