ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ေမာမိေသာေန႔တစ္ေန႔

မေန႔တုန္းက ႐ုံးမွာ စာသင္ႏွစ္ကုန္ၿပီျဖစ္လုိ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အားလုံးကို စိတ္လက္ေပါ့ပါးၿပီး တစ္ႏွစ္တာ ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ကစားနည္းေလးတစ္ခုအေမာေျပ ကစားေစပါတယ္။ ၀န္ထမ္းအားလုံးရဲ႕ ကားေတြကို သုံးၿပီး အုပ္စုလိုက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကားေမာင္းရင္း ကစားၾကရတာပါ။ ကားေပါင္း ၂၂ စီးနဲ႔ လူေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ပါ၀င္တဲ့ ကစားနည္းပါ။

ပထမဆုံးကိုယ့္ရဲ႕ Group ကို ကိုယ္စားၿပဳမယ့္ အလံအရင္လုပ္ရတာပါ။ Canvas ေတြ၊ ေဖာင္တိန္မ်ဳိးစံု၊ ေရာင္စုံ၊ ေကာ္၊ ဖဲျပားအကုန္လုံး ေပးထားတာပါ။ ၁၅ မိနစ္အတြင္းႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလုိ Design လုပ္ရတာပါ။ အဲဒီအလံကို ကားေပၚတင္ယူသြားရတာပါ။ ကားေတြထြက္ခါနီးမွာ စီစဥ္သူေတြက ၃ ခ်က္မွာလုိက္ပါတယ္။
- ေမးႏိုင္သမွ်ေမးပါ။
- Emergency Case ကလြဲရင္ ဒိုင္ေတြကို ဖုန္းမေခၚနဲ႕
- ဆုက Million Dollars မဟုတ္တဲ႔အတြက္ Safety က အေရးႀကီးဆုံးပါပဲ။

ဆုံမွတ္ (စကၤာပူအေ႐ွ႕စြန္း) ကေနကားေတြအားလုံးကို မနက္ ၁၀ နာရီ တိတိမွာ File ေလးတစ္ခုရယ္၊ ၂၈ ေဒၚလာရယ္ ေပးၿပီး လႊတ္လုိက္တာပါ။ ၂ နာရီခြဲအတြင္း သက္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာကို ျပန္ေရာက္ၾကရမွာၿဖစ္ၿပီး File ထဲမွာပါတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ အကုန္ယူလာႏိုင္ရမွာပါ။ ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ ၂၈ ေဒၚလာထဲက ၂၀ က ဓါတ္ဆီဖုိးျဖစ္ၿပီး ၈ ေဒၚလာက လုိအပ္တာေတြ ၀ယ္ဘုိ႔ပါ။ အမ်ားဆုံး ေငြျပန္အမ္းႏိုင္တာကလည္း Point ေတြနဲ႔ အမွတ္ေပးတဲ့ထဲမွာ ပါပါတယ္။

သြားရမယ့္ ေနရာေတြကေတာ့ စကၤာပူ အေနာက္ပုိင္းက ႏြားၿခံတစ္ခုရယ္၊ ငါးေမြးကန္ရယ္၊ ေနာက္ၿပီး Bukit Timah Nature Reserve ရယ္၊ Little India ရယ္၊ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဓါတ္ပုံေပးထားၿပီး လုိက္႐ွာခုိင္းထားတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုရယ္ပါ။ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ႀကိဳက္သလုိသြားႏိုင္ၿပီး ၂ နာရီခြဲအတြင္းျပန္ေရာက္ၿပီး ပစၥည္းအားလုံးယူလာႏုိင္တဲ့ အဖြဲ႕က ႏိုင္တာပါပဲ။ သြားရမယ့္ လိပ္စာေတြကလည္း အတိအက်မေပးထားပါဘူး။ သဲလြန္စေတြနဲ႔ နာမည္ေတြပဲ ေပးထားတာပါ။ ကိုယ္တုိ႔အဖဲြ႕က ေယာက်ၤားေလး (၃) ေယာက္၊ မိန္းကေလး (၂) ေယာက္ပါ။ ကားမွာ ကိုယ့္ Group ရဲ႕ နံပါတ္ စတစ္ကာ ကပ္ရပါတယ္။ တစ္ေယာက္က Driver ၊ တစ္ေယာက္က ေျမပုံလမ္းၫႊန္တဲ့လူ၊ ေနာက္ (၃) ေယာက္က သက္ဆုိင္ရာ Check Point ေတြမွာ ေျပးလႊားလွဳပ္႐ွားဖုိ႔ပါ။

ကားေပၚတက္လုိက္တာနဲ႔ ေျမပုံအၫႊန္းကုိင္တဲ့လူက Driver အတြက္ GPS ကို အရင္ဖြင့္လုိက္တယ္။ က်န္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ဖုန္းထဲက အင္တာနက္မွာ ငါးဆုိင္နာမည္႐ုိက္ထည့္ၿပီး Confirm လုပ္တယ္။ GPS ျပတဲ့အတုိင္းသြားရင္ ၾကာခ်င္ၾကာေနမွာစုိးလုိ႔ ေျမပုံ႐ွာၿပီးၾကည့္တယ္။ က်န္တဲ့လူတစ္ေယာက္က Yellow Pages မွာ႐ွာတယ္။ အားလုံး Data ႐ွာေတြ႕ၿပီး အနီးဆုံးလမ္းကို သိတဲ့ အခိ်န္မွာ ကားအ႐ွိန္ကလည္း ၁၂၀ ကီလုိမီတာ ႏွဳန္းနဲ႔ ေျပးေနပါၿပီ။ အဲဒီမွာ လုပ္ရမွာက သုံးခုပါ။ တစ္ခုက အဲဒီငါးဆုိင္ရဲ႕ Vision ကိုကူးယူရမွာပါ။ တစ္ခုက ရသေလာက္ ငါးဖမ္းရမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ Black Dragon ငါးဘယ္ႏွစ္ေကာင္ ႐ွိသလဲလုိ႔ ျပတုိက္ထဲမွာ ၀င္႐ွာရမွာပါ။

ငါးေမြးတဲ့ျခံက ေတာ္ေတာ္ ေလးကို စနစ္က်ပါတယ္။ General office ႐ွိတယ္။ ျပတိုက္႐ွိတယ္။ ငါးအစားအစာနဲ႔ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္႐ွိတယ္။ အလုပ္သမား တန္းလ်ားေတြ စနစ္တက် ႐ွိပါတယ္။ ငါးကန္ေ႐ွ႕မွာ ကားရပ္လုိက္တာ တၿပိဳက္နက္ ေလးေယာက္အျမန္ဆင္းၿပီး တစ္ေယာက္က Vision ဘယ္မွာေရးထားသလဲ အျမန္လုိက္႐ွာရပါတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က ငါးဘယ္မွာဖမ္းရသလဲ ေမးပါတယ္။ ငါးဖမ္းဘုိ႔ ပိုက္ေလးနဲ႔ ပလတ္စတစ္ခြက္ေလးတစ္ခုကို ၅ ေဒၚလာနဲ႔၀ယ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျမန္ေျပးၿပီး ငါးဖမ္းရတာပါ။ ငါးဖမ္းတဲ့ ေနရာက ေျမာင္းေလးေတြလုပ္ေပးထားၿပီး ပိုက္ေသးေသးေလးနဲ႔ ေျမာင္းေဘာင္ေပၚကေန လုိက္ဖမ္း၊ ပလတ္စတစ္ခြက္ထဲထည့္၊ ထည့္ထားတဲ့ ငါးကလည္း အရမ္းလွ်င္ၿပီး ဖမ္းရခက္တဲ့ ငါးပိစိေလးေတြပါ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မူႀကိဳကေလးေတြကလည္း အေပ်ာ္ငါးလာဖမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္၊ ၀ုန္းဒုိင္းႀကဲၿပီး ေရာက္လာတဲ့လူႀကီးေတြကို အထူးအဆန္းလုိ ၾကည့္လုိ႔။ ငါးကဖမ္းရခက္ေနေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက ေဘာင္းဘီကိုေခါက္၊ ေျမာင္းေဘာင္ေဘးကေနေရထဲကို လက္ႏွစ္ဖက္လုံးထည့္ၿပီး ငါးေတြကို ေထာင့္တစ္ခုမွာ စုေအာင္လုပ္၊ က်န္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ပိုက္ကေလးနဲ႔ အျမန္ဆယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကေလးေလးေတြဆီမွာ ငါးလုိက္ေတာင္းပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြကေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုယ္လုံးကို ေၾကာက္လုိ႔လား။ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ေလးကိုပဲ သနားလုိ႔လားမသိ။ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပဲေပးလုိက္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတို႔ငါးခြက္ေလးကို ေပြ႕ၿပီးေအာ္လုိက္တာ လြန္ေရာ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ ရသေလာက္ ေတာင္းတာပါပဲ။ Black Dragon ငါးသြား႐ွာတဲ့ေကာင္မေလးကလည္း တစ္မ်ဳိး။ ျပတုိက္ထဲမွာ သူ႐ွာတာ မေတြ႔တာေတာ့ အဲဒီနားက အလုပ္သမားကို ေမးတာ မေျဖဘူး။ ဒါနဲ႔ ေျပာျပပါ။ ငါတုိ႔တျခားေနရာေတြသြားရဦးမွာ၊ ဘာညာသာရကာ လုပ္လုိက္ေတာ့ Black Dragon ငါးမ႐ွိဘူးတဲ့။ တမင္တကာ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္လုပ္ထားတာ သူသိလာပါေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတုိင္း ငါးျပတုိက္ေ႐ွ႕မွာ Group Photo ႐ုိက္ၿပီး အျမန္ေမာင္းလုိ႔ ႏြားျခံဆီကို ခရီးဆက္ရျပန္ပါတယ္။

ႏြားျခံမွာ ႏြားမငါးေကာင္က ႏုိ႔ညွစ္ခံရန္အသင့္။ ႏြားႏုိ႔ၫွစ္ရမယ္ဆုိေတာ့ ကုိယ္ေတာ့ အားလုံး ၿပိဳင္တူ "အားလားမား" လုိ႔ေအာ္မိၾကတယ္။ ႏို႔ျခံက ကုလားက ၫွစ္နည္းျပတယ္။ Group တစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္ပဲ ၫွစ္ရမွာျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တုိ႔အဖြဲ႕ထဲက အမ်ဳိးသမီးက သူၫွစ္မယ္ဆုိၿပီး ဆင္းသြားတယ္။ သူလဲ အနားေရာက္ေရာ ႏြားမ တစ္ေကာင္က အီအီးပါလုိက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ စကၤာပူမ ေအာ္ၿပီး ေျပးလုိက္တာ ကိုယ္တုိ႔ေတြ သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး အူတတ္မတတ္ရယ္ေမာၾကရတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္က်ေတာ့ ၫွစ္လုိက္တာ မၫွစ္တတ္ေတာ့ ႏို႔ကမထြက္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္လဲစမ္းၾကည့္မယ္ ဆုိၿပီး ကုလားျပတဲ့အတုိင္း ဆြဲတာေပါ့။ ကုလားကေတာ့ ၫွစ္ၿပီးဆဲြခုိင္းတာ၊ ကုိယ္ကနာမလားဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ မဆြဲရဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ မေလးတစ္ေယာက္က ငါလုပ္မယ္ဆုိၿပီး တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ လုိက္ၫွစ္ပါေလေရာ။ ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ ေတာ္ေတာ္ေလးရေတာ့ ႏြားေတြနဲ႔ Group Photo ႐ိုက္ရေသးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ Bukit Timah Nature Reserve ကို ခရီးဆက္ရျပန္တယ္။




Bukit Timah မွာ "S" နဲ႔စတဲ့ အပင္ (၃) မ်ဳိးရဲ႕နာမည္ရယ္၊ က်ားနဲ႔ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ဘုိ႔ရယ္။ နားေနေဆာင္ေလးတစ္ခုနဲ႔ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ဘုိ႔ရယ္ (၃) ခုလုပ္ရတာပါ။ ႏွစ္ေယာက္က သစ္ပင္လုိက္႐ွာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က က်ားလုိက္႐ွာ၊ က်ားက ျပတုိက္ထဲက အစာသြတ္အ႐ုပ္ႀကီးကို ေျပာမွန္း ေတာင္ေပၚ၊ ေတာင္ေအာက္ ႏွစ္ခါေလာက္ အတက္အဆင္းလုပ္ၿပီးမွပဲ သိေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဟုိလူေမး၊ ဒီလူေမးနဲ႔ က်ားအ႐ွင္မ႐ိွဘူး။ ေမ်ာက္အ႐ွင္ဘဲ႐ွိတယ္ဆုိလုိ႔ ျပတိုက္ထဲ၀င္ၾကည့္မွ က်ားႀကီးကို ေတြ႕ေတာ့ ေအာ္ဟစ္လုိက္ၾကတာ ဆူညံလုိ႔။ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ဘုိ႔ ေဘးနားက အဘုိးႀကီးကို အကူအညီေတာင္းေတာ့ သူက မ႐ိုက္တတ္။ ႐ုိက္တတ္တဲ့လူလာျပန္ေတာ့ ကိုယ့္တုိ႔လူေတြက ကြယ္ေနလုိ႔ က်ားကို မျမင္ရနဲ႔ အခါခါျပန္႐ိုက္ၿပီး ပ်ာယာကို ခတ္ေနၾကတာပါပဲ။ ဒါနဲ႕ပဲ ေနာက္တစ္ေနရာ Little India ဆီ အေျပးေမာင္းရျပန္တယ္။



Little India မွာ (၃) ခု လုပ္ရတာပါ။ ပထမတစ္ခုက Madras Hotel နားမွာ Red Indian ပုံႀကီး႐ွိတဲ့ Pub ကို႐ွာၿပီး အဲဒီ Red Indian အ႐ုပ္ႀကီးနဲ႔ Group Photo ႐ိုက္ဘုိ႔ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ကုလားမေတြ လက္မွာဆြဲတဲ့ ၃ လေလာက္ခံတဲ့ ကုလား tatoo သြားဆြဲရတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စံပါယ္ပန္းကုံး႐ွာ၀ယ္ ရတာပါ။ အဲဒီ Hotel
ကို ႐ွာေတြ႔ၿပီး Pub ေ႐ွ႕မွာ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ၿပီးတဲ့ အခိ်န္ကိုယ္တုိ႔အဖဲြ႕ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ကုလားမဆီမွာ ပုံသြားဆြဲဘုိ႔၊ အ႐ုိးဆုံးနဲ႔ အျမန္ဆုံးပုံဆြဲေပးပါဆုိေတာ့ ကုလားမက စက္၀ုိင္းတစ္ခုထဲမွာ စၾကၤာလုိလုိ၊ ဘာလုိလုိ ဆြဲေပးၿပီး ၁ ေဒၚလာ ယူလုိက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လမ္းကေန Little India မွာေနတဲ့ သူ႔ေကာင္မေလးကို စံပါယ္ပန္းကုံး၀ယ္ခုိင္းၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕က ထြက္ေစာင့္ခုိင္း၊ သြား၀ယ္ဘုိ႔အခ်ိန္က မ႐ွိေတာ့ဘူးေလ။ ေကာင္မေလးကိုယ္တို႔ ကားရပ္ရပ္ခ်င္း အျမန္ ပန္းကုံးေပး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ေနရာကို ဆက္ေမာင္းရျပန္တယ္။ အခ်ိန္က ၂၅ မိနစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆုံးတစ္ခုကေတာ့ ဓါတ္ပုံျပထားၿပီး အဲဒီေနရာမွာ ကုိယ္တုိ႔ ေစာေစာက Design လုပ္ထားတဲ့ အလံႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ခိုင္းတာပါ။ ကံေကာင္းတာက အဲဒါဘယ္ေနရာလဲဆုိတာ ကိုယ္တုိ႔ အဖြဲ႕ထဲကတစ္ေယာက္က ဓါတ္ပုံျမင္လုိက္တာနဲ႔ သိတာပါ။ သူေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီဆုိင္ေ႐ွ႕ကျမင္ကြင္း ဆုိပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္တုိ႔ေတြ အဲဒီေနရာကိုေရာက္တဲ့ အခိ်န္ မီးပိြဳင့္ေတြက မီးနီေနလုိ႔ ကားေတြမလာေသးတဲ့ တခဏေလးမွာ လမ္းမေဘးကားထုိးရပ္၊ အားလုံးဆင္း အလံႀကီးကိုကိုင္ၿပီး ဘတ္စ္ကားဂိတ္က အစ္ကိုႀကီးကို အကူအညီေတာင္းဓါတ္ပုံ႐ိုက္ရတာပါ။ ကားတစ္စီးအျမန္ေမာင္းလာၿပီး လမ္းမေပၚရပ္၊ ကားေပၚကလူေတြအကုန္လုံး ျပာေလာင္ခတ္ၿပီး ဆင္းလာၾက။ ေပါက္ကရေလွ်ာက္ဆြဲထားတဲ့ အလံႀကီးကို ေျမွာက္ၿပီး အ႐ွက္မ႐ွိတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႕ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ေနၾကတာကို မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္က ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြ၊ ထမင္းဆုိင္ေတြ အထဲက ျပည့္သိပ္ေနတဲ့ လူေတြ ဘယ္လုိၾကည့္ေနၾကမလဲဆုိတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကေပေရာ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ႐ွက္ရေကာင္းမွန္းမသိ၊ ၿပီးတာနဲ႔ အျမန္တက္ၿပီး Down Town East သို႔ခရီးႏွင္ေပါ့။



Down Town East ကိုေရာက္ေတာ့ ၁၂း၃၀ အတိ။ အဲဒီမွာ ႐ွိတဲ့ Sakura International Buffet ဆုိင္မွာ ေန႔လည္စာေကၽြးပါတယ္။ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ စားလုိက္ ၾကတာ ၀က္၀က္ကြဲပါပဲ။ က်န္တဲ့ အဖဲြ႕ေတြလည္း ေရာက္လာၾက။ တဖြဲ႕နဲ႔ တဖဲြ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြေျပာၿပီး တ၀ါး၀ါးရယ္ၾကနဲ႕ တဆိုင္လုံးဆူညံလုိ႔။ စားၿပီးသြားေတာ့ အလုပ္႐ွိတဲ့ ေနရာကို ျပန္ၿပီး ႐ုံးခန္းမထဲမွာ ဒုိင္ေတြက အမွတ္ေတြ ေပါင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၀န္ထမ္းအားလုံးကို ေရာင္စုံစာ႐ြက္ေတြေပးၿပီး ကိုယ့္ နာမည္ကိုယ္ေရးခုိင္းပါတယ္။ ၿပီးရင္အဲဒီ နာမည္ေရးထားတဲ့ စာ႐ြက္ကို ကိုယ္ထုိင္တဲ့ စားပြဲမွာ ထားခဲ့ခုိင္းၿပီး လူေတြကို ေနရာ ေျပာင္းပါတယ္။ ကိုယ္ေရာက္သြားတဲ့ ေနရာက စာ႐ြက္မွာ သူ႕အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ အမွတ္တရ စာတုိေလးေတြေရးရ ပါတယ္။ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းၿပီး ဖြင့္ေပးထားတဲ့ Music မၿပီးမခ်င္းေရးလုိက္တာ၊ သီခ်င္းဆုံးလုိ႔ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ရင္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကုိယ့္အတြက္ ေရးေပးထားတဲ့ စာတုိေလးေတြ A4 စာ႐ြက္နဲ႔ အျပည့္ပါပဲ။ ၿပီးလည္းၿပီးေရာ အမွတ္ေတြ
ေၾကျငာေတာ့ ကားနံပါတ္ ၁၇ က ပထမရပါတယ္။ ၉ က ဒုတိယ ရပါတယ္။ ၂ က တတိယ ရပါတယ္။ ၁၇ က ဘယ္သူပါတဲ့ အဖဲြ႕႐ွိရမွာလည္း။ ကၽြန္ေတာ္ပါတဲ့ အဖဲြ႕ေပါ့ဗ်ာ။



ဒီႏိုင္ငံေရာက္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိတဲ့ ေန႔ပါပဲ။ တစ္ႏွစ္တာ ပင္ပန္းထားတဲ့ Stress ၊ မိသားစုအတြက္ စိတ္ပူရတဲ့ Stress ၊ ကိုယ္အပင္ပန္းခံၿပီး ကူညီခဲ႔ေပမယ့္ ကိုယ္ကတကယ္ လုိအပ္တဲ့အခါ Busy ဒါမဟုတ္ ေမ့သြားလုိ႔လုိ႔ ျပန္ေျပာတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ကေပးတဲ့ Stress ၊ အလုိက္ကန္းဆုိးမသိတဲ့ ေဆြမ်ဳိးတခ်ဳိ႕ကေပးတဲ့ Stress ၊ ငါ အလုပ္ျပဳတ္ႏိုင္လားလုိ႔ ေတြးေနရတဲ့ ေခတ္ကေပးတဲ့ Stress ၊ ဒါေတြအားလုံး ေျပဘုိ႕ကေတာ့ တစ္ရက္တည္း ရယ္ေမာယုံနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း အခ်ိန္ ခဏေလးေတာ့ အကုန္ေမ့သြားပါတယ္လုိ႔ ၀န္ခံရတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ပါဘဲ။