Sunday, November 30, 2008

ဘာဘာနီ


႐ုံးဆင္းခ်ိန္ ရထားေပၚမွာ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ကုလား (သို႔) ကုလားမ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ စီးဖူးပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ၿပီးစီးရတဲ့ ရထားၾကပ္ၾကပ္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ကုလား လက္ေျမာက္လုိက္တာမ်ဳိး ၾကံဳဖူးပါသလား။ အကယ္၍ မၾကံဳဘူးဖူးဆုိလွ်င္ သင္သည္ အလြန္ကံေကာင္းသူျဖစ္ေပလိမ့္မည္။


လူ (၈၀) ေက်ာ္႐ွိေသာ မိမိလုပ္ငန္းခြင္တြင္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ကုလားမ ၅ ေယာက္သာ႐ွိသည္။ အမ်ားစုမွာ မေလး႐ွားမမ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္မမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိ ၅ ေယာက္ေသာ ကုလားမတုိ႔သည္ ဘုရားစူး ကုလားမ ဟုဆုိရမည္ပင္။ ကုလားေစာ္နံေသာ ကုလားမ မ်ားမဟုတ္ၾက။ သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္စြာ ေနတတ္ေသာ၊ မဆလာႏွင့္ ႏြားႏုိ႔ၫွီနံ႕ထြက္ေနမတတ္ေသာ ကုလားမမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ပတ္၀န္းက်င္က သူတုိ႔ကုလားမ ဆုိတာကို ေမ႔ေလ်ာ့ေနေစတတ္ေသာ ကုလားမမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဘာဘာနီ ေရာက္မလာခင္ အထိဆုိပါေတာ့ေလ။

ဘာဘာနီဆိုသည့္ အသက္ ၂၃ ႏွစ္အ႐ြယ္၊ ကုလားမ ၀၊ ၀ ေလးေရာက္လာၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာတြင္ အားလုံးပြစိပြစိ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေျပာၾကေသာ စကား၀ုိင္းမ်ားတြင္ ဘာဘာနီ က အဓိက အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ စားပြဲျခင္းကပ္ရက္ ထိုင္ရေသာ တ႐ုတ္မေလးခမ်ာ ႐ူေဆးဗူး အၿမဲ႐ူေနရေသာ အဆင့္သုိ႔ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ သူမခမ်ာ ႐ုံးလာရမွာကို ေၾကာက္ေန႐ွာေလၿပီ။

ထုိသတင္းသည္ ႐ွိႏွင့္ၿပီးေသာ ၅ ေယာက္ေသာ ကုလားမမ်ားထံ တမဟုတ္ခ်င္း ကူးစက္သြားေလသည္။ ကုလားမမ်ား ေခါင္းခဲၾကေလၿပီ။ "ကုလားေတြက အရမ္းနံတာပဲ" ဆုိေသာစကားသည္ သူတုိ႔ထိန္းသိမ္းခဲ့ေသာဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးေနေခ်ၿပီ။ ဘာဘာနီ စီမံခ်က္ကို အျမန္ေရးဆဲြၾကေလသည္။ ပထမဆုံးတာ၀န္ယူလုိက္သည္က ကာ႐ုိလုိင္း ဆုိသည့္ ကေလးသုံးေယာက္ အေမ ကုလားမ။ သူမအေတြးက "မိန္းမအခ်င္းခ်င္းပဲ၊ ရင္းႏွီးသြားရင္ သတိေပးလုိက္႐ုံေပါ့" ဘာဘာနီ ျပႆနာသည္ သူမအတြက္ ေသးေသးမႊားမႊားပင္။

စီမံခ်က္အရ ကာ႐ုိလုိင္းသည္ ဘာဘာနီ ႏွင့္ ရင္းႏွီးေအာင္ အရင္ေပါင္းရသည္။ သူမသည္ အလြန္စိတ္သေဘာထားျပည့္၀ေသာ ကုလားမ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အလြန္ အသန္႔အျပန္႔ႀကိဳက္သည္။ လက္သည္း၊ ေျခသည္း အၿမဲးဆုိးထားၿပီး ဆံပင္ကိုလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ ႐ွင္း႐ွင္းေျပာရလွ်င္ တကုိယ္ေရ သန္႔႐ွင္းမွဳကို အရမ္းဂ႐ုစုိက္ေသာသူျဖစ္သည္။ ကာ႐ုိုလိုင္းသည္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ ဘာဘာနီ ႏွင့္ အတူတူစားရသည္။ လက္သည္း႐ွည္႐ွည္၊ ဂ်ီးအျပည့္ႏွင့္ ဒံေပါက္ထမင္းစားေနေသာ ဘာဘာနီကို သူမေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနပုံရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကာ႐ိုလုိင္းသည္ အလြန္ စိတ္႐ွည္ေသာသူ ျဖစ္သည္။ "ဇြန္းနဲ႔ စားပါလား။ ဆာရီေပၚကို ၾကက္သားဟင္း အႏွစ္ေတြ က်ကုန္ဦးမယ္။" လုိ႔ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပာ႐ွာသည္။ ဘာဘာနီ က မရိပ္မိ။ ဒံေပါက္ကို လက္နဲ႔ ပဲ စားတတ္တယ္ ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ကာ႐ုိလုိင္း လည္း ၿငိမ္ေနလုိက္ရသည္။ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဟု သက္ျပင္းခုိးခ်သည္။ ဘာဘာနီ ကား ဆပ္ျပာမတိုက္ဘဲ လက္ကို ေရႏွင့္ ပြတ္ကာ ထြက္သြားေလသည္။

တစ္လခန္႔ၾကာေသာ္ ကာ႐ုိလုိင္းက သူမေတြ႕႐ွိေသာ အေျဖကို တင္ျပလာသည္။ "ဘာဘာနီ ၏ ကုလားမ၀တ္စုံမ်ားသည္ သူမအနားကို ဘယ္သူမွ မကပ္ႏုိင္ေသာ တရားခံမ်ား ျဖစ္သည္" တဲ့။ ေခၽြးမစုတ္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္လြန္လဲမဟုတ္၊ ေဖာ့႐ွန္လုိလုိ ဘာလုိလုိ အ၀တ္စမ်ားေၾကာင့္ဟု စြပ္စြဲသည္။ ထုိျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းရန္ ဘာဘာနီ ၏ ဌာနမွ အႀကီးအကဲ ကုလားမက တာ၀န္ယူလုိက္သည္။ သူမနာမည္ က ဂ်ာရန္သီ။

ဂ်ာရန္သီကား ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးနဲ႔ အရမ္းသြက္ေသာ ကုလားမျဖစ္သည္။ အသက္ ၄၀ ဟု မထင္ရေအာင္ ႏုပ်ဳိသည္။ စကားေျပာလွ်င္လည္း ႏွစ္လုိဖြယ္ ေကာင္းသည္။ အားလုံးက သူမကို ခင္မင္ၾကသည္။ ဘာဘာနီ ကလဲ သူမကို ခင္ေလသည္။ ဂ်ာရန္သီက သူ႕လက္ေအာက္၀န္ထမ္း အားလုံးကို တနလၤာေန႔ကေန ၾကာသပေတးေန႔အထိ ေဘာင္းဘီ႐ွည္ႏွင့္ ႐ွပ္အကၤ် ီ၀တ္ရမည္။ ေသာၾကာေန႔တရက္သာ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ လြတ္လပ္ေပ့ါပါးေသာ အ၀တ္အစား ၀တ္ရမည္ဟု "ကုလားမမ်ားအတြက္သာ" ဟုေခၚဆုိႏိုင္ေသာ တစ္ခါမွ မၾကားဘူးသည့္ အမိန္႕ကို ထုတ္ျပန္လုိက္သည္။ ထုိေန႔က ဘာဘာနီ အလြန္စိတ္တုိေနေလသည္။ သူမမွာ မ႐ွိေသာ ၀တ္စုံကို ၀တ္ခိုင္းရပါမည္လားဟု ေတာ္ေတာ္ခင္ေသာ ဂ်ာရန္သီ ကို ေဒါသထြက္ၿပီး အမိန္႔အရ ေ႐ွာ့ပင္း လုပ္ရန္ဟု အေၾကာင္းျပကာ ေစာေစာျပန္သြားေလသည္။

ဘာဘာနီ ၏ ပုံသဏၭာန္ကို မ်က္စိထဲျမင္ႏိုင္ရန္ အနည္းငယ္ ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။ အလြန္၀ေသာ ကိုယ္ခႏၶာ အမ်ဳိးအစား ျဖစ္သည္။ ေပါင္ ၂၅၀ ေလာက္ အသာေလး႐ွိသည္။ ဘယ္သူမွ ဘယ္ႏွစ္ ေပါင္ ႐ွိလဲဟု အေသအခ်ာ မေမးရဲ။ အလြန္ပါး၍ ဦးေရကို ျမင္ေနရေသာ ဆံပင္ကို အၿမဲ အေျပာင္သိမ္း ခ်ည္ထားသည္။ မနက္စာအတြက္ ေပါက္စီ ၄ လုံး (သို႔မဟုတ္) Curry Puff ၄ ခု ႏွင့္ မုိင္လုိ သံဗူး ၃ ဗူး စားေသာက္သည္။ အသီးအ႐ြက္၊ အသီးအႏွံ လုံး၀မစား။ မ်က္ႏွာက အၿမဲတမ္း စူပုပ္ေနၿပီး အေပၚေအာက္ ၂ ခါေလာက္ ေလွကား ၁၀ ထစ္ေလာက္ တက္၊ ဆင္းၿပီးလွ်င္ "အရမ္းပင္ပန္းတာပဲ" ဟု ေျပာၿပီး ၁ နာရီေလာက္ ထုိင္ေနတတ္သည္။ နဲနဲေလး လွဳပ္လုိက္လွ်င္ ေခၽြးအရမ္းထြက္တတ္ၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပန္းထန္ေသာ အန႔ံအသက္မ်ဳိး႐ွိသည္။ သူမထုိင္သြားေသာေနရာတြင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ထုိင္ဘို႔ ၅ မိနစ္ေလာက္ ေလသလပ္ခံထားမွ ထုိင္ႏိုင္သည္။ သူမအခန္းထဲ ၀င္လာလွ်င္ ေမာ့ၾကည့္စရာမလုိ။ အားလုံးသိေစရမည္။ ဘာဘာနီ ၀င္လာၿပီဟု။ မိမိတုိ႔ႏိုင္ငံတြင္ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္တုိ႔ တပ္ေလ့႐ွိေသာ ေကာ္ကုိင္း မ်က္မွန္၀ုိင္း၀ုိင္းႀကီး တပ္ထားေလ့႐ွိသည္။ မည္သူမဆုိ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ေလာက္႐ွိၿပီး အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္မည္ ဟု ခန္႔မွန္းမိၾကေလသည္။

ေနာက္ေန႔ေတာ့ ႐ွပ္အကၤ် ီအနက္၊ ေဘာင္းဘီအနက္ႏွင့္ ဘာဘာနီ ေရာက္လာေခ်သည္။ "လွေနလုိက္တာ" ဟု ကုလားမတသုိက္က ၀ုိင္းၿပီး ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ စီမံခ်က္အရေပါ့ေလ။ ဘာဘာနီ လည္း မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာေလး ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့သြားသည္ ဟုထင္ရသည္။ အကၤ် ီအသစ္၊ ေဘာင္းဘီအသစ္ႏွင့္ ထုိေန႔က ဘာဘာနီ ၿပဳံးေနေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ ျပႆနာက ပုိႀကီးထြားလာသည္။ ၀ယ္လဲ၀ယ္တတ္ပါတဲ့ ဘာဘာနီ။ အကၤ် ီ၊ ေဘာင္းဘီအားလုံး က အလတ္စတစ္ပါတဲ့ အသားမွာ ကပ္ေနတတ္တဲ့ အစမ်ဳိးေတြ ခ်ည္းပဲ။ ကုလားမ၀တ္စုံထက္ အနံ႔ပုိျပင္းလာတဲ့အျပင္ ေပါင္ ၂၅၀ ကိုယ္လုံးျဖင့္ တကိုယ္လုံး က်ပ္ထုတ္ေနကာ အနံ႔ အာ႐ုံအျပင္ အျမင္အာ႐ုံကို ပါ ထိခုိက္လာေခ်ၿပီ။ ကာ႐ိုလုိင္းက အဆုိးဆုံး ခံစားရသူျဖစ္သည္။ သူမ တိုက္႐ုိက္ေျပာေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ ဘာဘာနီ စိတ္ၾကည္ေနသည့္ တေန႔ ေရခ်ဳိးၿပီး႐ုံးလာဘို႔၊ လက္သည္း ေျခသည္း ၫွပ္ဘုိ႔၊ အ၀တ္အစားကို ခ်ည္သားေလးေတြေ႐ြး၀တ္ဘုိ႔၊ ေရေမႊး၊ ေခၽြးန႔ံေပ်ာက္ေဆးေတြ သုံးဘုိ႔ အမုန္းခံၿပီး ေျပာျပလုိက္သည္။ နားေထာင္ၿပီး ဘာဘာနီ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္ ေျပာသည္က "နင့္ အပူမပါ ပါဘူး" ဟူ၏။ သုိ႔ျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့ရေတာ့မလုိလုိ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူတို႔ ျခေသၤ့ကၽြန္းက ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာၾကသည္။ "We all give up already" တဲ့။

လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ဘာဘာနီ ႏွင့္ ဆုိက္တူ၊ ဂုိက္တူ ကုလားမ တစ္ေယာက္႐ိွေသသည္။ သူမသည္ အလြန္ေပ်ာ္တတ္သည္။ အၿမဲ ရယ္ေနရၿပီး တ႐ုံးလုံးႏွင့္ ခင္မင္သူျဖစ္သည္။ ကာ႐ုိလုိင္းက သူတု႔ိရဲ႕ မေအာင္ျမင္ေသာ စီမံခ်က္ကို ေျပာျပသည္။ ဘာဘာနီ ၏ လက္မခံႏိုင္ေသာ၊ ေခါင္းမာေသာ အက်င့္စ႐ိုက္ကိုလည္း နားလည္းေအာင္ေျပာျပသည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးက နားေထာင္ၿပီး ျပႆနာက ေသးေသးေလးပါ။ အဓိက က "၀ ေသာသူကို ၾကင္နာပါ" ဟု ဆုိသည္။ ၀ ေသာသူအခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းၾကရမည္ေလ။

သုိ႔ႏွင့္ ဘာဘာနီကို ေတြ႔လွ်င္ ဒီေန႔လွတယ္၊ ဒီေန႔ အကၤ် ီက အသစ္လား။ အေရာင္ေလး လွတယ္။ နည္းနည္းလင္းတဲ့ အေရာင္ေလးေတြ ၀တ္ပါလား။ မနက္ ႐ုံးလာရင္ တက္စီ မစီးဘဲ လမ္းေလွ်ာက္၊ ဘတ္စ္ကားစီးပါလား။ စသည္ျဖင့္ ေန႔တိုင္း သြား၊သြား ေျပာေပးခဲ့သည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ခင္မင္မွဳ အတုိင္းအတာ ျမင့္မားလာသည္ႏွင့္ အမွ် ဘာဘာနီ လည္း ေျပာင္းလဲလာသည္။ အရမ္း ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး၊ ေအာ္ဂလီဆန္ေလာက္ေအာင္ မ႐ွိေတာ့။ ကုလားမ အုပ္စုလည္း သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္လာၾကသည္။

ဘာဘာနီ ကိုယ္တုိင္လည္း ပတ္၀န္းက်င္၏ ႐ုိက္ခတ္မွဳမ်ားကို သတိထားမိစ ျပဳလာဟန္႐ွိသည္။ တကိုယ္ေရ သန္႔႐ွင္းေရးကိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္လာသည္။ အရင္တုန္းကလုိ ႐ူေဆးဗူး ႐ူေနရေသာ အဆင့္ထက္ေတာ့ ေက်ာ္လြန္လာသည္။ ကုလားေရေမႊးနံ႕ေလးေတာ့ သင္းလာသည္။ ေခၽြးနံ႔ထက္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာဘာနီ ၏ တုိးတက္မွဳကို စကၤာပူ တ႐ုတ္မမ်ားကေတာ့ အသိအမွတ္ မျပဳၾကေသးေခ်။ ေ၀းေ၀းကသာ ဆက္ဆံ ေျပာဆုိ ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ "မိမိဘ၀မွာ စိတ္အေက်နပ္ဆုံး အရာ" ဆုိသည့္ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဌာနတစ္ခုကို တစ္ေယာက္ Presentation လုပ္ရသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက သူတုိ႔ သားသမီးေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပာသည္။ တခ်ဳိ႕က သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အလွပဆုံး အရာကို ၫႊန္းသည္။ တခ်ဳိ႕က သူတုိ႔ရဲ႕ လက္႐ွိ အလုပ္သည္ သူ႕ဘ၀အတြက္ စိတ္ေက်နပ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ ဖြယ္ရာ အေကာင္းဆုံး ဟုဖြင့္ဆုိၾကသည္။ ဘာဘာနီ အလွည့္ေရာက္ေသာအခါ "သူမ၏ ႐ုပ္ဆုိးေသာ ႐ုပ္ရည္၊ အလြန္၀ေသာ ခႏၶာကုိယ္" သည္ သူမ၏ ဘ၀မွာ ႐ွိ႐ွိသမွ်ေသာ အရာအားလုံးထက္ ေက်နပ္စရာ အေကာင္းဆုံး ပိုင္ဆုိင္မွဳျဖစ္သည္ ဟု ေျပာလုိက္ေသာအခါ အားလုံး အံ့ၾသၿပီး ဘာဘာနီ ကို ျပဴးၾကည့္ၾကသည္။ သူမက ႐ွင္းျပသည္မွာ သူမ၏ ဖခင္သည္ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ျဖစ္ေပၚေနေသာ ေရာဂါတစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ ဘာမွ ကိုယ္တုိင္ မလုပ္ႏိုင္သလုိ၊ သူမ၏ မိခင္မွာလည္း ေက်ာ႐ုိးမႀကီး႐ိွ အဆစ္ေရာင္ေရာဂါေၾကာင့္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္။ ထုိအဖုိးႀကီး၊ အဖြားႀကီးကို ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ရန္ လွပ၍ အိမ္ေထာင္ေစာေစာက်သြားေသာ ဘာဘာနီ၏ အစ္မႏွင့္ ညီမမ်ားက အၿမဲတမ္း တာ၀န္မယူႏိုင္။ ႐ုပ္ဆုိး၍ မည္သူမွ် လာေရာက္ ေတာင္းရမ္းျခင္း မ႐ွိေသာ ဘာဘာနီ ကသာ အနီးကပ္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္သည္။ ဘာဘာနီသည္ ရသမွ် လခအကုန္ သုံး၍ မိဘကို အိမ္၀ယ္ေပးထားသည္။ စားခ်င္တာ ေကၽြးသည္တဲ့။ ေဆးခန္း သြားလည္း ဘာဘာနီ၊ လူမွဳေရးလည္း ဘာဘာနီ သူမတုိ႔အိမ္မွာ သူမတစ္ေယာက္တည္းသာ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္ေနသည္တဲ့။ သူ႔အတြက္၊ သူ႕ကိုယ္တုိင္အတြက္ ႐ုံးတက္ဘုိ႔ အကၤ် ီ ၅ ထည္က လြဲလွ်င္ ဘာမွမ႐ွိတဲ့။ ထုိ႔အျပင္ အလွျပင္စရာမလုိေသာ မိမိ႐ုပ္ရည္၊ ေပၚသမွ်၊ ဆန္းသမွ် ၀ယ္၀တ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္၊ ထုိထုိေသာ ပိုက္ဆံကုန္စရာအားလုံးသည္ က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕တဲ့ေသာ မိဘႏွစ္ပါးစလုံးအတြက္ ျဖစ္ေစေသာေၾကာင့္ သူမဘ၀၏ အေက်နပ္ဆုံးအရာသည္ သူမ၏ အ႐ုပ္ဆုိးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္ဟု ဘာဘာနီ က နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္သည္။

လက္ခုပ္သံမ်ား ခန္းလုံးျပည့္ ဆူညံသြားသည္။ ေ႐ွာင္ဖယ္ဖယ္ လုပ္ခဲ့ေသာ တ႐ုတ္မေလးမ်ား ၿပဳံးၿပီး လက္မေလးေတြ ေထာင္ျပၾကသည္။ ထုိေန႔က ဘာဘာနီ အလွဆုံး ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ။

21 comments:

nu-san said...

ဒီစာေလးဖတ္ျပီး စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးပဲ... လူတုိင္းမွာ ေျပာလုိ႔ မရတဲ့ ေျပာမျဖစ္တဲ့မိသားစု ျပသနာေတြ ရွိၾကတာပဲေနာ္.. နည္းတာ မ်ားတာပဲကြာမွာ။ ကုိယ္မသိေသးတဲ့ ေနာက္ကြယ္က သူ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပသနာေတြကုိ ဘယ္သူမွ မခံစားမိၾကဘူး. မေတြးမိၾကဘူး.. အင္း... ဒါေပမယ့္လည္း ဘာဘာနီက တကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရး ကုိေတာ့ ဂရုစုိက္သင့္တယ္။

Unknown said...

ကုိယ့္ထက္ ငယ္ေပမယ့္ ေလးစားခ်ီးမြမ္းစရာ မိန္းကေလးပဲ။
ကုိယ့္ကုိ္ယ့္ကုိယ့္ထက္ သူမ်ားကုိပဲ ဦးစားေပး ဂ႐ုစုိက္တဲ့ လူေတြမွာ ဒီလုိ ျဖစ္တတ္တယ္။ သူ႔ဘဝကုိ မိဘအတြက္လုိ႔ ပံုထားျပီး သူ႔ကုိယ္သူ ဂ႐ုမစိုက္လုိ႔ ဒီလုိ ျဖစ္ရတာပဲ။ မိဘကုိ လုပ္ေကၽြးေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ သူမ်ား အတင္းေျပာစရာ မျဖစ္ေအာင္ ကူညီရင္ ေကာင္းမလားလုိ႔။ အမည္မေဖာ္ဘဲ သူ႔အိမ္လိပ္စာနဲ႔ သူ႔ဆီကုိ စာလွမ္းေရးျပီး ကုိယ္နံ႔နံတယ္လုိ႔ သူမ်ား ေျပာေနၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ မိဘကုိပဲ ဦးစားေပးဂ႐ုစို္က္တာ ေကာင္းေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိယ့္ကုိယ္လဲ ပစ္မထားဘဲ ေနဖုိ႔ အၾကံေပးရင္ ေကာင္းမယ္။

ZT said...

ဖတ္လို႕ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ အျမဲတမ္း အားေပးလွ်က္ပါ။

ThuHninSee said...

စိတ္ေလးလွပါတယ္။ တစ္ကိုယ္ရည္သန္႔ရွင္းမႈပဲ လိုေနတာေပါ႔ေနာ္။

Phyo Evergreen said...

ပို႔စ္ေလးတစ္အားဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္..။ အန႔ံေလးေတာင္ ရသြားသလို....:(( ။
အားေပးေနပါတယ္...။

:P said...

မေမွ်ာ္လင့္ပဲ. အဆံုးထိဆြဲေဆာင္သြားတဲ့ စာေကာင္းေလး ၁ ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတယ္

A Linn Nyi said...

အေတြးစေတြ ခ်န္ထားခဲ႕တ႕ဲ ပုိ႕စ္ေကာင္းတစ္ပုဒ္ပဲ။

Taungoo said...

ဒီစာဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရံုးက ဘာဘာနီ ရံုးထဲ ဝင္လာတာ သိလိုက္တယ္။ း)

MrDBA said...

ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ဇတ္လမ္းဆင္ေရးတယ္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ အေရးအသား ညက္တယ္၊ သြက္တယ္။ အေရးက်ဲတာတစ္ခုဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္အျမဲေစာင့္ဖတ္တယ္ဗ်။ သိပ္ေကာင္းလြန္းလို႔ ခုေတာ့ ကြန္မန္႔လိုက္တာ။ ဆက္ခ်ီတက္။

ေကေက said...

ေစာင့္ဖတ္ရက်ိဳးနပ္ပါတယ္..
အရမ္းေကာင္းပါတယ္..

See N B Seen said...

Sweet December အစ္မႏု-စံေရ... ဟုတ္ပဗ်ာ။ တကုိယ္ေရသန္႔႐ွင္းကို အခုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္တတ္လာပါၿပီ။

Thawna ေရ... ကုလားမတသုိက္လုံး ၀ုိင္း၀န္းႀကိဳးစားေနပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲ သေဘာေကာင္းတဲ့ တ႐ုတ္မေတြလဲ မေနႏိုင္လုိ႔ ၀င္ကူညီေနၾကၿပီဗ်။ ေနာက္ႏွစ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘာဘာနီ အဆင္ေျပပါၿပီ။

Loi Lem ေရ...ကၽြန္ေတာ္လဲ အစ္ကို႔ရဲ႕ ေကာက္ၫွင္းဆန္မွား၀ယ္တဲ့ အေၾကာင္းဖတ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္းရယ္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အားေပးေနပါတယ္ဗ်ာ။

ညီမ ThuHninSee ေရ... ဟုတ္ပဗ်ာ။ လာလည္တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပါ။

Phyo Evergreen... အန႔ံေတာ့ မရလုိက္ပါနဲ႔ အစ္ကိုရာ။ မေသာက္ဘဲ မူးေနမွာ စုိးလုိ႔ :)

ညီမ Sin dan lar...ေက်းဇူးအထူးပါ။ ေနာက္လည္း လာခဲ့ပါဦး။

MrDBA... ကၽြန္ေတာ္ အိပဲ့အိပဲ့ ခ်ီတက္ေနပါတယ္။ အေရးက်ဲတာကို သည္းခံၿပီး ဖတ္ေပးတာ ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

KK ေရ... ေစာင့္ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူး။ မွန္မွန္ေရးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ခင္မင္းေဇာ္ said...

အမလဲ ဒီပို႕စ္ ကိုႀကိဳက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ျပန္ေရးလာၿပီပဲ။ ေကာင္းတယ္။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ေရးၿပီးမွ်ေ၀ေပါ့ေနာ္။
ေစာင့္ဖတ္ေနတယ္။

Mhaw Sayar said...

အေရးအသား ေျပာင္ေျမာက္လွတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းသြားတာနဲ႔၊ ဇာတ္လမ္းက ေပးခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔က တစ္ျခားစီ ပဲ။

ဇာတ္လမ္းကလည္း ဇာတ္လမ္းေကာင္း၊ ေရးတဲ့ သူကလည္း အေရးေကာင္းဆိုေတာ့. ဘာမွကိုေျပာစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္ဗ်ိဳ႕..

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္. :)

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

အေတြ႕အၾကဳံေလးကုိ စိတ္၀င္စားေအာင္ ေရးတတ္တယ္။ ဖတ္လုိ႕ေကာင္းတဲ့ ပုိ႕စ္ေလးပါ။ ေနာက္ပို႕စ္ေတြလဲ ဆက္ေမွ်ာ္ ေနမယ္။

See N B Seen said...

အစ္ကို ေတာင္ငူသားေရ... အစ္ကိုတုိ႔႐ုံးက ဘာဘာနီ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာဘာနီနဲ႔ ၿပိဳင္မလားဗ်။ :D

အစ္မခင္မင္းေဇာ္...ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစ္မတုိ႔ အားေပးတာနဲ႔ စာေရးျဖစ္ေနတာပါ။ ခရီးသြားေနရတာ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ဦး အစ္မေရ။

Mhaw Sayar ႀကီးခင္ဗ်ား... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အစ္ကို ထင္ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းက ဘယ္လုိလဲဗ်။

ပုံရိပ္... အခ်ိန္ေပးဖတ္တာ ေက်းဇူးအထူးပါခင္ဗ်ာ။ ကိုယ္တုိင္ဆြဲ ပန္းခ်ီေလးေတြနဲ႔ ပို႔စ္ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ အားေပးေနပါတယ္။

ေမျငိမ္း said...

ဘာဘာနီအေနနဲ႔ မိဘအေပၚ လိမ္မာသလို ပတ္၀န္းက်င္အေပၚမွာလည္း လိမ္မာလိုက္ရင္ ပိုလွမွာလို႔ ေျပာျပမယ့္သူ လိုေနတယ္ထင္တယ္။
ဘာလို႔ဆို ပတ္၀န္းက်င္ခမ်ာလည္း သီးခံရတာ လြယ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အမဆို ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းကိုက္မွာ.. ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးအရကို ဘာဘာနီထိန္းသိမ္းဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာကို နားလည္ေအာင္ေျပာျပေပးမယ့္သူ လိုတယ္လို႔ ထင္တယ္။

မဆုမြန္ said...

မိဘလုပ္ေကၽြးတာေတာ့ သာဓုပါ..
ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဖတ္ရတာေတာ့ ရြံစရာၾကီး သင့္ေၾကာင့္ မီးမေလာင္ပါေစနဲ႕ ဆိုသလိုပဲ သူ႕အနံ႕ စာဖတ္ရင္းေတာင္ နံလာသလိုပဲ..

မနက္စာအတြက္ ေပါက္စီ ၄ လုံး (သို႔မဟုတ္) Curry Puff ၄ ခု ႏွင့္ မုိင္လုိ သံဗူး ၃ ဗူး စားေသာက္သည္။ အသီးအ႐ြက္၊ အသီးအႏွံ လုံး၀မစား။ မ်က္ႏွာက အၿမဲတမ္း စူပုပ္ေနၿပီး အေပၚေအာက္ ၂ ခါေလာက္ ေလွကား ၁၀ ထစ္ေလာက္ တက္၊ ဆင္းၿပီးလွ်င္ "အရမ္းပင္ပန္းတာပဲ" ဟု ေျပာၿပီး ၁ နာရီေလာက္ ထုိင္ေနတတ္သည္။ နဲနဲေလး လွဳပ္လုိက္လွ်င္ ေခၽြးအရမ္းထြက္တတ္ၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပန္းထန္ေသာ အန႔ံအသက္မ်ဳိး႐ွိသည္။ သူမထုိင္သြားေသာေနရာတြင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ထုိင္ဘို႔ ၅ မိနစ္ေလာက္ ေလသလပ္ခံထားမွ ထုိင္ႏိုင္သည္။

အေအးခန္းထဲမွာ အဲ့လိုလူနဲ႕သာ ေနရရင္ ေသျပီ ဆရာပဲ စိတ္ညစ္စရာၾကီး..ခြီး...

ဟန္လင္းထြန္း said...

အရမ္းေကာင္းတယ္လုိ႔ ပဲ ေျပာခ်င္တယ္ ဗ်ာ

TZA said...

ေကာင္းတယ္ဆရာ.. အေရးက်ဲတာတခုပဲ :)

minnyo said...

ဟုတ္တယ္ဗ်ို႔ ေဘာ္ဒါကုလားတစ္ေယာက္ သူၾကည္႔ရတာ သန္႔သလိုလို႔နဲ႔ တစ္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္႔အနားမွာ မ်က္ႏွာနားကပ္ၿပီး လက္ေၿမွာက္လိုက္တာ ဆိုးလိုက္တဲ႔အနံ႔ဗ်ာ...

Unknown said...

ေက်ာက္ခ်ဥ္ေလး ၀ယ္ေပးလိုက္ပါလားဗ်ာ..
ေန ့စဥ္ မွန္မွန္း ေသြးလိမ္းခိုင္းေပါ့..