See And Be Seen Remix 2

တခါတုန္းကေပါ့။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ အလြန္ခ်မ္းသာတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီး လင္မယား႐ွိသတဲ့။ သူတုိ႔မွာ သားေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ႐ွိတယ္။ ခ်မ္းသာတာနဲ႔ အမွ် ကပ္စီးနဲလုိက္တာလဲ လြန္ပါေရာတဲ့။ မိသားစု ေလးေယာက္စားဘုိ႔ တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္႐ွိတဲ့ ငါးကိုေၾကာ္ၿပီး မနက္စာကို အေပၚယံတစ္ပိုင္းစားသတဲ့။ ညေနက်ေတာ့ ငါးကို ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ေနာက္တစ္ပိုင္းကို စားၾကသတဲ့။ ဟင္းခ်က္ဘုိ႔ဆားကို အထုပ္လုိက္၀ယ္ရင္ ေစ်းႀကီးလို႔ ဆားခဲႀကီးလိုက္၀ယ္ၿပီး အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးခမ်ာ အားတဲ့ အခ်ိန္တုိင္း အမွဳန္႔ျဖစ္ေအာင္ ေထာင္းရ႐ွာသတဲ့။ မိသားစု ၄ ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေဖာ္ေလး ၁ ေယာက္၊ စုစုေပါင္း လူ ၅ ေယာက္ပဲ႐ွိတ့ဲ အိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္အတြက္ ဆန္ကြဲသာသာဆန္ကို တစ္အုိးခဲြၿပီး ခ်က္ရသတဲ့။ အိမ္ေဖာ္ေလးဟာ ဟုိအရင္ေခတ္ ေတာင္ေပၚေဒသတစ္ခုက ေခၚလာတာဆိုေတာ့ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္စားရတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ေနတာမ်ဳိးမုိ႔ေပါ့။ အခုေခတ္ အိမ္ေဖၚသာဆိုရင္ ထေတာင္႐ုိက္မလားဘဲ။ ထားပါေတာ့ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ တုိက္ေတြ၊ ကားေတြ၊ ေငြေၾကးေတြ အမ်ားႀကီးပိုင္ၿပီး ငတ္မြတ္ေနတဲ့ မိသားစု ဆိုပါေတာ့။ ကေလးေတြကလဲ ေက်ာင္းမွာ ဘုရားစူး ဆရာ၀န္ႀကီးသား ဆိုတဲ့ ဘ၀နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရ႐ွာတယ္။ မိဘဆိုတာကို သားသမီးက ေ႐ြးခ်ယ္ပို္င္ခြင့္ မ႐ွိ။ သားသမီးကို မိဘက ေ႐ြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ မ႐ွိတဲ့ လူ႕ဘ၀ႀကီးမွာ မွားယြင္းစြာ လူျဖစ္လာရ႐ွာတာေပါ့။

ဆရာ၀န္မႀကီးရဲ႕ အေမက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနာက္ထပ္သမီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ ဇရပ္ေလးေဆာက္ၿပီး ေနသတဲ့။ အသက္ ၉၀ ေက်ာ္မွာ အေမဆုံးခါနီးေတာ့ ဇရပ္မွာ ေသရင္ ႐ွက္စရာေကာင္းလွခ်ည္ရဲ႕ ဆိုၿပီး သူ႕အိမ္ကို ေခၚသြားမယ္လုိ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ အတုိက္အခံ လုပ္သတဲ့။ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္တုိင္က က်ဳပ္မယ္ေတာ္ႀကီးကို က်ဳပ္တရားေဟာေနရင္း ဆံုးသြားပါေစလုိ႔ ေျပာၿပီး တားတာေတာင္ မရဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ တုိက္ႀကီး ၃ လုံးနဲ႕ ဂုိုေထာင္ သာသာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလး တစ္လုံး႐ွိတဲ့ သူ႕အိမ္၀င္းႀကီးထဲမွာ အေမအို ဆုံးခါနီးႀကီးကို အဲဒီပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ေအာက္ထပ္မွာ ထားသတဲ့။ မ်က္စိမွဳန္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္က သူနာျပဳေပါ့ေလ။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ အေမႀကီးလဲ ဆုံးတာပါပဲ။ တရားနာရင္း ဘ၀ေျပာင္းခ်င္တဲ့ အေမကို ဇြတ္အတင္းေခၚသြားေတာ့ ေသတာပဲ ေအးတယ္ဆိုၿပီး စိတ္ေလ်ာ႔လုိက္တယ္တူပါရဲ႕။ တစ္ခုဆိုးတာက အေမႀကီးတစ္ကိုယ္လုံးကို နီရဲေနေအာင္ တစ္ညလုံး ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြ ကိုက္ထားလုိက္တာ ဘယ္သူမွ မသိတာပါပဲ။ မေသခင္ ေတာ္ေတာ္ ဆုိးတဲ့ ေ၀ဒနာ ခံစားၿပီးမွ ဆုံးသြားရ႐ွာသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ အေလာင္းကို တုိက္ႀကီးထဲ ေ႐ြ႕သတဲ့။ ေသၿပီးမွပဲ တိုက္ေပၚ ေရာက္ရေတာ့တာေပ့ါ။ ဆရာ၀န္ အသုိင္းအ၀ိုင္းက ဧည့္သည္ေတြ လာေတာ့မယ္ေလ။ အကုသိုလ္ကို ေနာက္ထပ္ ဘ၀ ဘယ္ႏွစ္ခုစာ ယူေနမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ သားအႀကီး မဂၤလာေဆာင္တဲ့ အခါ ေကၽြးတဲ့ မုန္႔ေတြ မေလာက္လို႔ မေနႏုိင္တဲ့ အစ္ကို ၀မ္းကြဲေတြက ပ်ာယီးပ်ာယာ သြား၀ယ္ေပးရ၊ သားအငယ္ကေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ရမွာ ေၾကာက္ၿပီး ခုိးေျပးေလသတဲ့။ သူတုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လဲ တိုက္ႀကီး တစ္ေယာက္တစ္လုံးနဲ႔ အိမ္ေ႐ွ႕ အိမ္ေနာက္ေနၾကၿပီး သူ႕ေငြ၊ ကိုယ့္ေငြ လုရင္း မေခၚမေျပာၾကဘူးတဲ့။

သားေတြက စီးပြားေရး လုပ္ဘုိ႔ ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ အခါ ၅ က်ပ္တိုးနဲ႔ ေခ်းသတဲ့။ ကိုယ့္သားသမီးကိုယ္ေတာင္ အတုိးယူတယ္ဆုိေတာ့ ၿပီးပါေလေရာ။ တကယ္လုိ႔ လဆန္းတဲ့ အထိ အတိုးလာမေပးေသးရင္ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ေနသတဲ့။ သူ႔သားေတြက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားထဲက ေသြးေတြက အေမကတစ္ျခမ္း၊ အေဖက တစ္ျခမ္း စီးဆင္းေနရင္ေတာင္ အဲဒီ ႏွလုံးတစ္ခုလုံး ေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္တယ္တဲ့။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးလဲ က်ိန္စာသင့္ေနသလုိ ခံစားရတယ္တဲ့။ မိဘေမတၱာဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ၊ အေမြခြဲဘုိ႔ ေသမယ့္ေန႔ကို ထုိင္ေစာင့္ေနၾကသတဲ့။

ေငြေၾကး ပစၥည္းဥစၥာ ဆိုတာ ဘာအတြက္လဲ။ မိသားစုဆိုတာရဲ႕ အႏွစ္သာရတစ္ခုလုံးနဲ႔ လဲလွယ္ရေလာက္ေအာင္ တန္ဘုိးႀကီးရဲ႕လား။ ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္လဲ မစားရက္၊ သားသမီးကိုလဲ မေကၽြး၊ ႐ွိသမွ် အကုန္စုၿပီး လႉလည္းမလႉ၊ တစ္ေဆြမ်ဳိးလုံး ေအာခ်ရတဲ့ လူမ်ဳိးေပါ့။ ေဆြမ်ဳိးအိမ္ေတြကို အလည္လာတဲ့ အခါ သူ႔အိမ္ကေန ေဆြမ်ဳိးအိမ္အထိ ဓါတ္ဆီကို တိုင္းၿပီးထည့္ လာသတဲ့။ ေဆြမ်ဳိးအိမ္က ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ ကားက ဓါတ္ဆီျပတ္ၿပီး ႏွဳိးလို႔မရေတာ့ ျမန္ျမန္ျပန္ေစခ်င္တဲ့ ေဆြမ်ဳိးကပဲ ထည့္ေပးလုိက္ရတာေပါ့။ ကိုးကြယ္မွဳ မွားယြင္းၾကတဲ့ ဘ၀ေတြလုိ႔ ဆိုရမွာေပါ့ေလ။ ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္ႏွင့္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဘ၀တုန္းက အလႉလုပ္ခဲ့တုိင္း စိတ္မထားတတ္ခဲ့လုိ႔ပဲလုိ႔ ဆိုရမလုိပါပဲ။ ေငြေၾကးဥစၥာ အမ်ားႀကီးကို လုံး၀ မသုံးရက္၊ မစြဲရက္ ေနာက္ဆုံးေသေတာ့လဲ သူမ်ားအတြက္ ျဖစ္မွာပဲ မဟုတ္လား။

ေငြဟာ မ႐ွိမျဖစ္ လိုအပ္တာ မွန္ေပမယ့္၊ ေငြ႐ွဳံးလုိ႔ ဘ၀မဆုံးႏိုင္သလို ေငြလွ်ံတုိင္းလဲ ဘ၀ ကို အႏုိင္နဲ႔ မပိုင္းႏိုင္ၾကပါဘူး။ အသက္အ႐ြယ္ အပိုင္းအျခားကို လုိက္ၿပီး ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ဘုိ႔ ဘ၀ အေထာက္အကူ ပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္ပဲ လုိအပ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေငြေၾကးအတြက္ မိဘနဲ႔ သားသမီးေတြ မုန္းတီးၾက၊ ခ်စ္သူေတြ လမ္းခဲြၾက၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အေမြလုၾက၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခင္အမင္ပ်က္ၾက၊ ဒါေတြေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူးေလ။

လူေတြက ဘာသာေရးက ျပဌာန္းထားတဲ့ ဘုရားသခင္ၿပီးရင္ ဒုတိယ ကိုးကြယ္တဲ့ အရာေပၚမွာ မူတည္ၿပီး စိတ္ေနသေဘာထားေတြ အမ်ားႀကီး ကြဲျပားသြားၾကတယ္။ ဘ၀ေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒုတိယ ဘုရားသခင္ဆိုတာ ကိုယ္ ရဲ႕ Soul ပါဘဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွလုံးသားထဲက Soul ကို ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္သူမ်ားသာ ဘ၀ကို အႏုိင္နဲ႔ ပိုင္းႏိုင္သူမ်ားလုိ႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
Money lost, nothing lost
Courage lost, something lost
Soul lost, all lost ဆိုတဲ့ လူတိုင္းၾကားဖူးေနတဲ့ ဆုိ႐ုိးေလးအတုိင္းေပါ့။
တကယ္ေတာ့ လူသားေတြရဲ႕ ဘ၀မ်ားစြာကို သူ႔တုိ႔ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္ေနတဲ့ Second God က ျပဌာန္းေနတာပါပဲေလ။ ။