လြမ္းမိေသာ အတိတ္ကေႏြ

အခုတေလာ ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစကားသံေလးေတြ ဟုိတစ္စ၊ ဒီတစ္စ ၾကားေနရပါတယ္။ ၂၀၁၀ မွာ စကၤာပူက အိမ္႐ွင္ႏိုင္ငံအျဖစ္ က်င္းပမယ့္ ကေလး အုိလံပစ္ပြဲေတာ္ Youth Olympic Games 2010 (YOG 2010) အတြက္ ကုိယ့္ေက်ာင္းကုိ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကေလးေတြ ေရာက္လာမွာမို႕ ျမန္မာအေငြ႕အသက္ကေလးေတြ သူတုိ႔ကို သင္ေပးေနလုိ႔ပါ။ "မဂၤလာပါ"၊ "ေနေကာင္းလား"၊ "အဘုိႀကီးအုိ ခါးကုန္းကုန္း မေသပါနဲ႕ဦး၊ ေနာက္ႏွစ္ခါ တန္ေဆာင္မုန္း ပြဲၾကည့္ပါဦး" သူတုိ႕ဆုိတတ္ေနၾကၿပီ။ ဆရာမေလးေတြလည္း သနပ္ခါးေလးေတြ လိမ္းဘူးၾကၿပီ။ ကေလးေတြလည္း ျမန္မာအကေလးေတြ ကေနၾကၿပီ။ ကုိယ့္ကိုေတြ႕ရင္ မဂၤလာပါ လုိ႕ေျပာတတ္ေနၾကၿပီ။ ေမသန္းႏုကို လွတယ္တဲ့။ နႏၵာလွဳိင္ကိုေတာ့ ၀ တယ္ေနာ္တဲ့။ ဒါေတြသိဆုိ အသက္ (၁၂) ႏွစ္ အ႐ြယ္ကေလးေတြ လုပ္ရတဲ့ Project ကလဲၾကည့္ပါဦး...

Dear Students,

As fellow Singaporeans, you should be excited about the upcoming 2010 Youth Olympic that our country Singapore is playing host to all the youth athletes from over the world. It is indeed an exciting event that we Singaporeans can truly be part of and an excellent opportunity for us to show our hospitality to all our friends from around the world during their stay in our country.
Pupils of our Primary School have the honour of being “buddy” to athletes from Myanmar prior to the start of the YOG 2010. For your Project Work (PW), you are required to design and publish an information booklet detailing some information for a foreign student athlete from Myanmar (your buddy from Myanmar) coming for a 1 year stay in Singapore prior to YOG 2010.

You may source for information from the internet or reference materials like books and magazines but you must cite the source of information under references at the end of information booklet.

Part 1: Brief Background of Myanmar & its people
Bried background on Myanmar (eg, historical background, geographical location, climate and population)

Religious practices
Festivals and customs
National dress
Food

You may present the information in the form of a word document with subheadings. You will also be required to share your findings with your classmates during class oral presentation time.

ကိုယ္လည္း ကေလးေတြနဲ႔သူတုိ႔ သိခ်င္တာေလးေတြ ေျပာျပလုိက္၊ ဗီဒီယုိဖုိင္ေလးေတြျပၿပီး ႐ွင္းျပလုိက္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာေနပါတယ္။ ျမန္မာ့အလွ၊ ျမန္မာ့႐ွဳခင္းကို သူတုိ႔က သေဘာေတြက်လုိ႔၊ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြကလည္း ပင္နီဆူလာမွာ ေၾကးအုိးစားၾက၊ မုန္႕ဟင္းခါး၊ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ ေတြ စားၾက၊ ဒုတိယေက်ာင္းအုပ္ကလည္း ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ သူသြားခဲ့တဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင္ေလးေတြ ျပၿပီး ကေလးေတြကို ႐ွင္းျပရ၊ လုံခ်ည္ေလး၀တ္ျပရနဲ႔။ သူတုိ႔ေတြ လုိအပ္သမွ် ကိုယ္လည္း မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္။ တ႐ုတ္၊ ကုလား ကေလးေတြက မဂၤလာပါလုိ႔ ႏွဳတ္ဆက္ရင္ သေဘာေတြက်လုိ႔။
ကိုယ့္ႏုိင္ငံအေၾကာင္းေန႕တုိင္းေျပာေနရလို႔လားမသိ၊ အခုတစ္ေလာ အိမ္ကို ပုိလြမ္းမိတယ္။ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ေတြလည္း အရင္ကထက္ ပုိမ်ားေနသလုိလုိ။ သရက္သီးမစားဘူးတ့ဲလူကို အ၀ါေရာင္ေလး၊ စားရင္ခ်ိဳတယ္လုိ႔ ေျပာေနရတဲ့အတုိင္း တခါတေလလည္း သူတုိ႕ေတြအားလုံး ကုိယ့္ႏိုင္ငံကို ေရာက္ဖူးေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္လုိ႔။ ကုိယ့္စိတ္ေတြကလည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အတိတ္ဆီမွာ၊ ကိုယ္ေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတြဆီမွာ တ၀ဲလည္လည္၊ အထူးသျဖင့္ ပုဂံေျမေပါ့။ လြန္ခဲဲ့တဲ့ ၆ ႏွစ္ေလာက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္း Project အတြက္ Documentary Video ေလးတစ္ခု႐ုိက္တာကို ပါေလရာ ငါးပိခ်က္ လုိက္လုပ္ဘူးတာလည္း သတိရေနျပန္တယ္။ မေန႔ကလည္း ဒီ Video ေလးကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ကမာၻေျမႀကီးေပၚမွာ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆီ ေရာက္ေနၾကတဲ့ သူတုိ႔ေတြကို လြမ္းေနမိပါေသးတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ Video Clip ေလးကို ကိုယ့္ ဘေလာဂ့္မွာ လြမ္းလြမ္းနဲ႔ အမွတ္တရ တင္ထားပါတယ္။